Ósemjan um tað burðardygga

Árliga kríggið um fiskidagarnar er av á hesum sinni. Stríðið var hart hesa­fe­rð, so hart, at helst eru tveir flokk­ar farnir í tvíningar.

Í øll­um før­um er vorðið sera vátt í reiðr­i­­num hjá Sjálv­stýr­is­flokk­i­num, og sam­­bands­­ting­mað­ur­in Bjø­rn Kalsø hevur alment boðað frá, at hann umhugsar sína støðu í Sam­bands­flokk­i­­­num, eftir at hann ikki fylgdi leiðsl­uni, ella at leiðslan ikki fylgdi meiri­lut­a­num í flokkinum.

Afturvendandi glantrileikurin um fisk­i­dagarnar er ikki serliga kon­struk­tivur. Okkurt er púra galið, tá so stórt stríð og so stórar ósemjur skulu standast av hesum ár undan ári. Ætl­anin var jú ongantíð, at skip­anin skuldi broytast á hvørjum ári, men bert stillast eftir tørvi. Men tað er ikki hissini stríð, ið hendan skip­an hevur elvt til í politisku skip­a­nini.

Og sjargongurin er eisini ógv­us­ligur. Annar parturin leggur hin part­in undir eirindaleyst at taka lívs­grund­ar­lagið frá fólki, meðan hin part­urin heldur uppá, at skerjingin fer at styrka lívsgrundarlagið hjá somu fólkum.

Tá alt kemur til alt, so mugu vit øll vera samd um, at vit ikki eiga at fiska meira, enn stovnarnir tola. Tað kann ikki bera til, at tað bara er talið av døgum, sum er avgerandi fyri, um fólk í hesi vinnugrein klára seg. Vit mugu sjálvandi taka at­lit til lívfrøðiliga vøksturin á grunn­um, og verður hann bøttur við lakari veiðitrýsti, so verður inn­tøk­u­grund­ar­lagið tilsvarandi frægari - sigur í øll­um førum vanligur logikkur.

Tað harmiliga við hesum kjaki er tó, at tað er á so ófantaliga lágum støði. Vit hoyra – eisini av tingsins røð­ar­a­p­alli – sera niðrandi umrøðu av fisk­i­frøðingum og av vitan sum so. Tað sigur seg sjálvt, at fólk við holl­ari ástøðiligari útbúgving og roynd­um innan lívfrøði hava eina vit­an, sum kemur vinnuni til góð­ar.

Tað sigur seg eisini sjálvt, at fiski­maðurin, við lívsroyndum á grunn­unum, eisini hevur holla vitan, sum eis­ini kemur vinnuni til góðar. Men við run­u­blaking – og bara at brúka niðr­andi vendingar um ástøðiligu vit­an­ina, so kemst ongan veg.

End­amálið hjá báðum pørtunum er væl­sakt­ans at troyta og gagnnýta til­feing­ið burðardygt á skilabesta hátt, lív­frøð­i­liga og búskaparliga, sum and­in í lógini eisini sigur.
At samantvinna hetta mátti ikki verið so ringt...