Leitar ein sær útum bøgarðarnar, uttan mun til, hvar ein annars er staddur, so er ber til at ognast vakrar náttúruupplivingar, hóast veðrið ikki ber boð um tað niðri í myrka túninum
Tikið verður til, at skógurin sæst ikki fyri trøum. Ofta síggja vit ikki tað vakra, ið land okkara hevur at bjóða, tí vit eru ov vánaligir eygleiðarar.
Ferðafólk við Smyrli til Suðuroyar hóskvøldið høvdu tó náttúrligar orsøkir til einki vakurt at hóma við oyggjum okkara.
Mjørkin lá nevniliga tjúkkur, so ikki sást fram um stavn.
Komin í land, kundi ein trilva seg fram eftir heldur smølu vegunum í Suðuroynni.
Men komin niðan á, lætti. Tá sást, at talan var um pállamjørka. Har niðri í mjørkanum høvdu vit ferðandi siglt. Útsýnið av Hovsegg hetta kvøld var sum úr vindeyganum á einum flogfari. Skýggj undir og klárur himmal yvir.
Ein vøkur sjón. Luftin reyð og upp úr mjørkanum hevjaði Lítla Dímun seg.
Niðri í mjørkanum var trupult at ímynda sær, at omanfyri var henda vakra sjón. Men Føroyar eru vakrar, um enn vit ikki altíð eru til reiðar at viðganga hetta, tá mjørkin fjalir.
Ofta verður tikið til og yrkt um eydnuna og alt tað vakra, ið er her heima og sum einum ikki nýtist at leita út í heim eftir. Og hetta er vert at hugsa um og leggja sær í geyma.
Tummar M. Smith sigur so væl í sanginum Nánd:
Tann eydnan, tú hómar um blánandi fjøll,
hvør sigur hon finst ei í heimahøll ?
Tú átti ei friðleysur leita so fjart,
men lært teg at elska tað, sum tú sært
