At hann var kærkomin er onki at ivast í, tí pápin, Theodor, var sjómaður av teim allar frægastu. Hann leitaði um fjarar sjónarringar longu sum ungur, og mongu søgurnar um hansara sjómansdygdir hoyra í dag til tann partin av sjósøgu okkara, sum næstan hevur ein mytiskan dám yvir sær. Mamman, Hanna, var hin stillfarandi og vísa heimakonan, sum úr Oyndarfirði hevði borið so mangt hittinorðið við sær, at hon átti eitt serligt munnheld til at kalla hvørt lívsins fyribrigdi - gamalt mergjað mál, sum Frits týðiliga hevur tikið til sín sum part av lívsbarlastini.
Jú, Frits hevur fingið góðan førning við sær longu í vøgguni. Sum smádrong minnist eg hann mest sum ein eitt sindur hyldligan ribbald, har hurlivasi altíð var rundan um. At hesin hurlivasi var innilæstur skapanarhugur, visti eg ikki fyrr enn seinni, tá ið eg slapp upp í part í sera hugnaligu ófyriskipaðu kvøldsetunum, har vit - uttan at hugsa um klokku ella tíð - kundu sita náttina á tamb og tala og hugleiða um alt og onki. At hoyra Frits práta um Aristoteles og Sofokles, sum vóru teir bara smáir parentesar millum Ansastovumenn og Billustovumenn og allar hinar, sum slitið høvdu durahellurnar í oyndfjarðartúni, var altíð hugtakandi.
Sum barnaárini liðu bleiv tað meirra og meira greitt, at bygdin í Fritsi átti ikki bara ein listin lærdan ribbald, men eisini ein hugfarsligan heimspeking og listarliga væl útbornan listarmann á fleiri økjum, sum á ein natúrligan hátt dugdi at sveima í ríka heimi sínum og koma niður aftur til okkum jarðbundnu við avrikum sínum uttan at bróta seg sundur.
Frits er so við og við blivin til tað multitalentið í landi okkara, sum fólk ikki altíð skilja, men øll eru góð við. Hann er kringur við orðinum, hann dugir at seta tað upp í rútmu og rím, hann dugir at seta teir tónarnar til orð síni, sum júst fáa teimum tað flog, teimum tørvar, hann setir litir á lørift og fær trænum júst ta telging, sum gevur hvørjum kvisti og hvørji lynd tað lív, sum bert hann, ið er góður við tað, hann fæst við, megnar.
Ein maður segði við meg nú ein dagin, tá ið prátið datt inn á Frits, at hann hevði bara ein feil, og tað var, at hann var lærari. Hann skuldi heldur havt brúkt alla sína tíð til listina. Men her dugdi eg ikki at vera samdur; tí júst gjøgnum lærarayrki sítt er tað, at Frits hevur avrikað so ómetaliga nógv við sínum kveikjandi sinnalagi og ósjálvsøkna lyndi.
Í nógvum bygdum kring um í landi okkara vita vit, at mangt av tí, ið hendir, hongur uppi við nøkrum fáum menniskjum, sum vit eru so heppin at eiga í millum okkum. Í Fuglafirði eiga vit Frits, um vit hugsa um, hvat ið hendir á listarliga økinum. Rætt er, at fleiri onnur eru; men høvdu mong av teimum váða sær upp á ?listarpallin?, um Frits ikki stóð teimum við lið? - Jú, kanska onkur - men flestu av hesum stillu talentum høvdu ikki váðað hetta, um Frits ikki var "lokomotivið", sum dró alt hetta góða eftir sær.
Í slóð tíni, Frits, er í dag ein aldingarður av alskyns fagururtum innan mangt av tí, ið bylgist innan føroyska listaheimin í dag. Takk fyri, at tú nú í ein mansaldur hevur átikið tær gartnarayrkið í listaheimi okkara, og at tú so mangan hevur givið okkum ein listarligan himmiríkisglotta í gráa gerandisdegi okkara.
Verð heilsaður á sekstiára degnum við øllum góðynskjum um lív og gróður á mongu listarbeitum tínum.
PM
