19.09.40 – 19.03.13 Góða fitta elskaða omma Í dag eru júst 2 ár liðin síðani eg seinast hoyrdi málið á tær. At hetta lagnukvøld skuldi gerast síðstu ferð vit tosaðu saman, hevði eg aldrin ímynda mær.

Tá ið eg fekk boðini um at omma var so ússalig, hugsaði eg bert um at koma heim skjótast gjørligt, so eg kundi halda hana í hondina, kína henni og vera um hana til tað síðsta. Á læraraskúlanum, greidd

So kom tann dagur, sum vit í eina tíð høvdu væntað fór at koma. Hesa seinastu tíðina vart tú ógvuliga sjúk og vit vistu, at nú var ikki nógv eftir av tínari tíð. Hóast alt er tað svárt at viðurkenna,

Góða omma, nú er rúm tíð farin síðan tú fór her frá, og ikki bar til hjá mær at fylgja tær til gravar, er tað sera tungt at skriva nakrar reglur um teg, tú, sum fylti so nógv í mínum og í okkara lívi.

Góða kæra omma. Hvar skal eg byrja? Eg minnist hvussu trygg eg altíð var hjá tykkum, tá eg kom at ferðast. Hvussu trygt eg svav á bólinum við síðuna av tær. Og ein morgun vaknaði við at tú flenti, tí

Orð søgd í kirkjuni, tá omma fór til gravar. Nú fór omma frá okkum. Hon er farin heim til tey, sum fóru undan henni, 96 ára gomul. Hon hevur haft eitt langt lív. Var røsk til beinini ikki orkaðu meira

Jesus vælsigni tykkum, vóru altíð fyrstu orðini, omma segði, tá ið vit komu at vitja, so fevndi hon børnini og gav teimum ein koss á kjálkan. Nú er omma farin heim til teir ævigu bústaðir, einans eitt

Tað er ógvuliga tungt at seta seg at skriva minningarorð um mína høgt elskaðu ommu. 1. november 2006 fekk eg tey tungu boð, at «Fí-omma« ikki var ímillum okkum meir. Fí-omma, sum vit øll ommubørnini kallaðu

Tað kennist enn óveruligt at skriva minningarorð um teg, omma, sjálvt um tað nú er meira enn hálvt ár síðan tú andaðist eftir stutta sjúkralegu. Vit vistu at sjúkan var álvarslig, men at tað skuldi ganga

Tað kennist so undarligt at skriva minningarorð um ommu. Hon hevur altíð verið rundan um okkum. Omma var sum ein »mamma« fyri okkum øll. Full av lívsgleði og kærleika og altíð klár at hjálpa. Omma var