at speireka síni mótstøðufólk við. Men í politikki ber alt til, plaga vit at siga, og »ofta etur hundur tað, hann havnar«. Men tað er tó ikki bara tað, sum býr undir hjá teimum ivasomu í Fólkaflokkinum

vanlig orð. Stutt skal eg nevna, at C.S.Peirce sigur um vanlig orð, at tey eru symbol. Tekur tú orðið hundur, so er einki samband ímillum ljóðketuna og merkingina. Tað er einki í u t.d., sum sigur, at hetta

minna tó á at hugsa um reinføri, tá ið ein er saman við hundum - tað eru eisini aðrar sjúkur, sum hundur kann bera við sær. Tað vil siga at fólk eiga at vaska sær um hendurnar eftir at man hevur handfarið [...] vera at hundurin vil ikki eta, spýr og hevur ilt í búkinum og fepur. Eisini sæst gulsótt. Hevur ein hundur tekin um sjúlkuna, verður mælt til at venda sær til djóralækna, siga Landslæknin Landsdjóralæknin

Sunnukvøldið sat ein hundur á einum parkeringsbási á Skálatrøð í Havn frá sær sjálvum og goyði. Ein politistur fór oman í bili, men hann vildi ikki fara úr bilinum, so illur var undurin. Hann koyrdi yvir

nøkrum turkiskápum, sum finnast miðskips á mittasta dekki, segði løgreglan. Ein 47 ára gamal maður og hundur hansara doyðu umborð á Pison henda feigdardag.

Men spurningurin er -hví?- Maðurin er ikki nakar dummur "hundur". Hann er sjarmerandi, er áhugaverdur at lurta eftir, um tú skilir innihaldið frá, men bert lurtar eftir hansara frásøguhátti. Men kann ein

Kat. Og Jóhan í Kollafirði heldur fram: - So kemur ein ungur smidligur, flottur og væltrimmaður hundur framvið (tað eri eg) og ætlar at taka eitt av mongu kjøtbeinunum, sum kortini liggja og rekast -

eigur eisini at bera til í Føroyum. Kanska áttu vit at tikið nakrar avgerðir, í staðin at mala sum hundur um heitan greyt. Á útlendskum heimasíðum síggja vit, at náttúrustovnar eru virknir við kunning og

sjálvstýrmálum! Undarligt, men tað tykist sum um fullveldisfólk mala uttan um hendan spurningin, sum hundur um heitan greit, og enn ikki okkara serfrøðingar hava boð upp á loysn av hesum stórmáli? Tó hetta

sálmin: I denne søde juletid. Øll sungu við. Ikki visti jólamaðurin av, at vættrar kundu syngja so væl, hundur og ketta við og kúgvin í sínum lag. Hann hevði hoyrt vaksin fólk syngja, og tað vóru ikki nógvir