so flott og smørt og kend. So tá Jan-Allan varð tikin fyri at lúra í einum solarium, fór tað sum eldur gjøgnum samfelagsins slatrikanalir. Almennar sum privatar. Fólk gottaðu sær, og tann altíð svangi
øðrum sniði haðani - Magnus Heinason. Dávur í Bø av Strondum førdi hann fyri tað nógva, haðartil eldur kom í hann inni á Ísafjørðinum, og hildið varð ikki ráðiligt at gera hann aftur til fiskiveiði. Føroyingar
haldi, at tað er ein máti at finna seg sjálvan. Eg kann ikki gera við, at eg fái eitt hugskot – tá ið eldur kemur í búkin á mær. Eg má fylgja tí. Eg geri tað, sum gevur mær eld í búkin. Eg dugi ikki at keða
sum í næstan eitt ár sat varðhaldsfongslaður, tí hann varð skuldsettur fyri fleiri stórr eldar. Ein eldur var tann í Havnar Timburhandli, men Jørgen varð frídømdur fyri at hava sett eld á har. Ein onnur ákæra
seg sum um at tey ungu als ikki taka hetta í álvara. Men tað vísir seg eisini sum um at nógv foreldur heldur ikki síggja álvaran í hesum. – Men tað áttu tey at gjørt, tí hetta er alt annað enn skemt,
At eg havi undirmett skúlan, man neyvan gera til ella frá. Verri er, at myndugleikar, foreldur at ungdómi í miðnámsskúlaaldri og tey ungu sjálvi eisini tykjast at undirmeta hann. Í hvussu er, hevur
drívur verkið, og hetta hevur verið mín stóri áhugi alt mítt lív. Sjálvsagt føli eg í dag, at eg eri eldur, viðgongur Jóhan Petur, sum hevur gjørt eitt megnar arbeiði innan føroyskan landbúnað. Fjósið, sum
Foreldrini løgdu seg á knæ og bóðu fyri soninum. Nakað seinni sendi Dion teimum fjarrit, sum segði, at eldur var komin í skipið og fýra av manningini doyðu. Hinir kláraðu at fara í bjargingarbátarnar. Síðst
fór eg í fisk at arbeiða, men síðani fór eg á posthúsið. - Mín fyrsta arbeiðsdag á Posthúsinum kom eldur í tað og tað brendi mestsum í grund, so vit máttu flyta. Men í 1973 varð søkt eftir skrivstovulærlingi
at eg koyrdi ávirkaður. – Eg komi ongantíð reiðiliga til sættis við støðuna. Onkra staðni er ein eldur – ein vón um at sleppa at ganga einaferð. Tað er ringt at góðtaka, at eg ikki kann tað, sum øll
