sigur, at hann veit, at geva børnum sínum góðar gávur, teimum sum biðja hann. Eitt vita vit út frá Guds orði, at tað, sum Guð mest av øllum ynskir at geva okkum, er eitt lívssamfelag við seg. Eitt lívssamfelag

børnini í mark-leysum ovfarakæti trúgva øllum, sum tey vaksnu siga, og har prestur er umboðsmaður guds á foldum, og lærarin sleppur at tukta tey, hann elskar, og idealkvinnan er hønumamman, sum altíð er

saman báðar. Tú var tann sterki kletturin, ið Beinta hevði at styðja seg at, tá harðast stóð á. Má Gud vera hjá tær og troysta og styrkja teg í tíni stóru sorg góða. Við hesum orðum vil eg lýsa frið yvir

Hann endar við at siga, at hann er takksamur um, at hann kann vera við til eftir førimuni at boða Guds orð umborð - og soleiðis kann føra tað verk víðari, sum pápi hansara og aðrir við honum hava gjørt

døgurðanum, og tað var nakað, ið Sofus ikki var serliga glaður fyri, hann vildi hava eplir til døgurða, og Gud hjálpi tú mær, um hann ikki hevði fingið hendan kokkin at kóka eplir til hansara í staðin fyri rís

teimum, ið við vóru. Hann var tá 18 ára gamalur. Henda dagin mundu mangar takkarbønir stíga upp til Guds, sum helt sína sterku hond yvir hesum monnum, sum øll bygdin tigandi og óttafull sá berjast móti

starv á seg. Sum nývald takkaði Malena fyri álitið. Hon segði, at hon vónar og biður eftir, at hon við Guds hjálp kann vera við til at bøta um korini hjá teimum við menningartarni, soleiðis at tey eisini kunnu

nógv longri enn bryggjan er. Sí eisinigreinarnar: ?Seta strangar treytir? ?Alt má gerast umaftur? ?Guds gávu er tað skylda okkara at varðveita? ?Ein bardagi við tíðina?

eisinigreinarnar: ?Seta strangar treytir? ?Tíðin má ikki vera avgerðandi? ?Alt má gerast umaftur? ?Guds gávu er tað skylda okkara at varðveita?

til Danmarkar, har tey framvegis búgva. Heilt frá smádreingi av hevur Levi verið kendur fyri at bera Guds orð fram. Bæði á landi og sjógvi, á møtum og mann og mann ímillum. Hóast útstøtið, sum hann sjálvur