Tað kennist sera løgið at eg sitið her og vil royna at skriva nøkur orð um mína elskaðu ommu, ja, næstan óveruligt, hon sum hevur haft so stóran týdning fyri meg og míni. Omma var ein sera livandi per

Elskaða mamma, ringt er at skilja at tú ikki ert ímillum okkum meira. Tað hevði eg ikki væntað leygarmorgun, tá Eli ringdi og segði, at tú ikki hevði tað so gott, og at tú skuldi á hospitalið. Eg hevð

Góða elskaða mamma ”Giv mig en blomst mens jeg lever”. Ja, nú er hendan rósan følnað. Tungt er at seta seg niður at skriva hesa seinastu heilsan til tín góða mamma. Nú jólini nærkast og tað er liðið n

Tað fellur mær ikki lætt at seta meg at skriva minningarorð um mammu, men eg kann ikki blíva við at útseta tað. Mamma okkara er farin heim til Harran, til tann bústað sum varð gjørdur henni til reiðar

so ryggbrotnir og máttleysir niður á pappírið, sum hesar mongu ferðir eg havi roynt at skriva minningarorð um teg, mín elskaða mamma. Og so løgið tað ljóðar, so kennist tað ikki minni svárt at vita, at

Nú nærkast jólum, og eg sakni teg so nógv, góða mamma. Tú vart mín sólstrála. Tað var so gott at koma norð á Kósina, har sum okkara barnaheim stendur; tú vart altíð so glað, tá tú sá okkum, og har var

Tú okkara stjørna var í sjeyti ár, Bleiktraði gleði og gleim í okkara heim. Í fimmtiátta ár tú eins og ein gongustjørna var um mann, børn og ommubørn. Hevði arbeiðslív og trygga tilveru. Tú vart stutt

Nú er ein tíð fráliðin, síðan Signar brádliga tann 30. august í fjør andaðist einans 39 ára gamal. Tað, at Signar ikki er ímillum okkum longur, kennist heilt óveruligt og sum ein stór sorg. Eg minnist

Eivind var ein framúr góður svimjari, og hann svam fleiri avbóðandi teinar á sjónum, eitt nú úr Havn til Nólsoyar og úr Koltri í Hest. Eivind stórtreivst við avbjóðingum yvirhøvur, og hann hevði ein t

At sita her og skriva minningarorð um teg góði Bobby, fellur mær ikki lætt. Ikki tí, minnini um teg havi eg nógv, men vildi heldur ynskt at hetta var ein føðingardagsheilsan, ið eg skrivaði. Teir seinastu