havalduni av. Øðrvísi er á Borðoyavík, ella á Víkini , sum hon ofta verður rópt á staðbundnum máli. Í logn er hon eitt hugtakandi prýði. Ein ótømandi kelda til íblástur hjá listafólki, tí Víkin kann leika

Hóast teir eru ymiskir, hava málningarnir hjá Helga ógvuliga sigandi allir heitið Logn . Gjøgnumgangandi myndevnið eru skip og bátar á spegilsklárum sjógvi í eini litsamanseting, sum fyrst av øllum manar

úr kvøldi, og hátt krýndi himin við stjørnum høvur á hvítari fold. Varðin, 1929 Tað er ei logn Tað er ei logn, ei kyrrubrøgd ið valda lívsins vøllum, tað er hin mikla skýferðin sum sýnir gongd í øllum [...] alt tað, sum hugurin fær loftað." Hetta, sigur skaldið, "var fyritreytin hjá tí, at ein kom at meta logn og friðsælar løtur sum mátt í hægsta lagi." Tað ber boð um sjáldsamt og eyðsýna fjølbroytt náttúruveldi

kirkjugarðinum hendan kalda vetrardag var tað, sum um náttúran hvíldi, nú Tórur fór til gravar. Tað var logn og klárur himmal. Og tá ið kistan varð lorað niður í grøvina, hoyrdi eg aftur síðsta versið frá sálminum

komast við mannin, sum var á støð og tók ímóti postbátinum, um tað so var á Eiðinum ella í Víkini og í logn, ella tá ið náttúran vísti seg frá einari heilt aðrari síðu. Jógvan er svínoyingur, og hann hevur

er hon flutt aftur til Føroya. Henni dámar veðurlagið, har alt stendur í einum ein dag, og tað er logn næstu løtuna. Tað er náttúrukreftir, henni dámar, og sum í yvirførdum týdningi mugu til, um skil skal

hagføst. Vandalititnir, svart og gult, boða frá, at tú kanst vera á eini vandaferð. Fagurligt er havið í logn, og fagrar eru skorar og líðir í blómandi summarsskrúð, men vandafult er havið, tá ið brimið stendur

lívið títt ber.« Orðini minna okkum á, at tilveran er litað av bæði góðum og ringum veðri. Løtum við logn, og løtum við hvøssum stormi. Og at lagnan kann raka okkum meint – og uttan ávaring. Missur á sjónum

smelli mót klettinum, so tað dundi í homrum og fjøllum. Soleiðis hevur hann staðið í øldir. Í ódn sum í logn hevur hann stinnur og trúfastur borið merki svínoyinga, meðan ættarlið eftir ættarlið av monnum og [...] er vorðin sáttur við náttúruna. Hetta er hansara stað. Her varð hann settur at standa í ódn sum í logn og bera merki svínoyinga bæði í viðgongd og mótburði, og nú tað dregur samanum, og eygað er um at

skip og bátar eru væl tryggari og størri enn fyrr, so er havið framvegis bæði frændi og fíggindi – “logn eina løtu, ta næstu ein ódn,” sum ein annar sálmur sigur. Ogn Føroya fólks – aja, trý orð, sum eru