kirkjugarðinum hendan kalda vetrardag var tað, sum um náttúran hvíldi, nú Tórur fór til gravar. Tað var logn og klárur himmal. Og tá ið kistan varð lorað niður í grøvina, hoyrdi eg aftur síðsta versið frá sálminum
taka fiskin umborð, sum vit høvdu lagt upp. Vit fóru so úr Føroyingahavnini 7. september og høvdu logn til vit komu i Julianehåbsbuktina. Møti, grindaboð og illveður Tá varð ein sunnudag trupulleiki við
uppá 62 ár. Hann hevur sitið í báti frá barnsbeini. Hevur flotið á sjónum alt árið runt “stundum í logn og møkum, stundum í ódn og hørðum tøkum”. Hann hevur roynt tær longu, kolsvørtu, ófýsiligu vetr
er tað ikki hent enn. Tí hevur tað ikki eydnast felagnum at fáa nakað flogfar til landið. - Her er logn og tjúkkur mjørki, og enn hevur tað ikki verið hugsingur um at fáa nakað flogfar niður, sigur Magni
flokkinum, ella at Gerhard Lognberg fer. At koyra víðari aftan á eitt so stórt misálit, sum Gerhard Lognberg leggur upp til, tað er tað sama sum at avtaka flokkin. Eingin kann hava álit á einum slíkum flokki
samgonguni ikki er intaktur, so hevur løgmaður engt við Sandoyartunlinum og fingið bæði Gerhard Lognberg og Páll á Reynatúvu at loypa beint á blámam. Við at taka stovnsfæið úr Landsbankanum – 150
inir, Bjarni Djurholm, Bárður Nielsen og Jenis av Rana atkvøða við samgonguni, og Gerhard Lognberg, Páll á Reynatúgvu og Kristin Michelsen atkvøða við samgonguni. Tá er ruðuleikin at kalla
føroyski tónleikadagurin Míttland skotin í gongd. Veðrið er av tí allar fagrasta, við klárum himmali, logn og brennandi sól. Sostatt er lagt upp til ein frálíkan tónleikadag úti á Femøren í Keypmannahavn.
Lognberg og Kristini Michelsen. Tað tykir, sum um tað er eitt endamál í sær sjálvum hjá Gerhardi Lognberg og Kristini Michelsen at vísa, at teir eru sterkari enn Aksel V. Johannesen. Ikki tí. Tað
tá øll lugva, ber illa til at finnast at øðrum fyri at lúgva. Lygn hevur y, tí orðið er skilt við logn. Tað ber til at leggja niður stormar við einari væl valdari lygn. Lúgva, skrøgga, pella, reypa. Orðini
