roynd ella til eksamiu. Í dag eri eisini eg til roynd, sum umboð fyri Tórshavnar kommunu. Hvussu megni eg at geva tykkum ein boðskap og ein vón um góða tilflytan og góð útlit fyri trivnaði í okkara kommunu

morgin, ver heldur í løtuni, tak meg sum tann, eg eri nú, ikki taka uppgávur frá mær, sum eg enn megni, ofta haldi eg meg aftur at fara út, eg eri so bangin fyri at blíva spurdur um okkurt, sum eg ikki

ymiskum londum, og mær dámar tað einki serligt, tí súmbolikkurin í jólunum er so sterkur, at eg ikki megni at skúgva hugmyndina av føroyskum jólum frá mær, hvussu jólini eiga at vera. Frástøðan ger tó eisini

nøkur langttíðar- og stutttíðarmál á fleiri økjum í lívinum, sum eg fylgi so væl, eg nú einaferð megni. Tað, sum yvirskipað hevur týdning fyri meg, sum mamma og maki í eini samansettari familju, er, at

“ongantíð aftur” fingu meg at steðga á.....ongantíð aftur....tað er so ræðuliga longi, so nei, tað megni eg ikki at hugsa um. Eg blívi so kedd, so kedd. So eg hugsi heldur um, at tað eru júst smáu tingini

fyrimyndarliga tænastu á URD í avmarkaða tíð. Har er ikki ein fingur at seta á. Men eg ásanni, at eg ikki megni at bjóða foreldrum mínum eina loysn, eins og tey góðu ommu í Húsavík. Hvørki eg sum sonur, ella samfelagið

verður trupult at røkka hesum ynski, fari eg veruliga at stremba eftir tí. Eg skal, eg vil og eg megni tað, sigur Frances og situr eina løtu og hugleiðir um, hvat hon skal fara í, nú hon skal út at eta

til sovitablettir. Jan Christiansen, borgarstjóri í Havn: Mítt persónliga nýggjársynski er, at eg megni at leggja sigarettirnar fullkomiliga á hillina. Og á tí heimliga partinum ynski eg, at eg fari at

dugnaligum fólki, sum eg havi álit á, so megni eg eitt størri trýst, spyr hann. – Tá eg so fari í nýtt starv í eini nýggjari fyritøku og ikki longur havi toymisstuðulin, megni eg ikki sama trýstið. Tað er tí,

hjartablóð. Heiltstoypt list, sum rørir, fangar og fær latið upp til innara heila og hjartarúmini. Eg megni ikki at siga hvat listin er, men heldur, hvussu eg sum mentanar-og listanjótari lystiliga leski mær [...] portrettini. Svørtgráu strikurnar sum skapa úttrykk. Einklar. Tú megnar at fanga okkurt, sum meg ikki megni at seta orð á. Tíðin fer at prógva tað. Vita bara! Eg legði mær í geyma, at tú í samrøðuni í fyrrakvøldið