maður hevur ikki hoyrt konuna biðja um hjálp í urtagarðinum, at tetta eina takrennu, vaska bil, taka pensilin í onkustaðni ella ein hjálpandi hond í aðrar mátar. Men gakk. Hetta mátti bíða, tí nú er so góður

og ljósið. Tað sum tú sært ávirkar teg onkusvegna, tú ert ikki harri yvir tí, men tú kanst taka pensilin og avmynda tað sum hendir. Ítróttin og mentanin Frits hevur ikki hug til at sparka til ítróttina

ikki sóust kvinnurnar gera tað. Tær vóru illa sæddar, um tær dittaðu seg til at fara út um at røra pensilin. Hetta vóru bara mannfólki, sum høvdu henda rættin. Nei, kvinnurnar skuldu mála innandura. Tað sømdi

Katrina Højgaard. Listakvinnan metir seg sjálva mest sum ein fotograf enn nakað annað, men nýtir ofta pensilin til at fáa boðskapin meira fram.

eitt sindur minni av lúking, sigur Eyðun við einum smíli, áðrenn teir báðir ungu dreingirnir taka pensilin í hond og aftur fara í holt við at mála.