Tit giftust í Sands kirkju 26. mars 1947, stórkavi lá um alt landið, so brúðurin vassaði í kavanum í gummistyvlum og brúðarstási út í kirkjuna. Tit búsettust í Mykinesi, tey fyrstu árini fingu tit tvæ

Bjartastu dagar tá lívsskeiðið byrjar, tín rørsla, bros og eygu bóru okkum boð um, at her er gott at verða. Árini tey vóru góð tá tú var mín varði, stimbur, álit, gleði, gingu lið um lið, tí kærleikin

Eitt orðatak sigur, at eingin veit á morgni at siga, hvar ein á kvøldi gistur. Hetta fingu vit á fiskavirkinum á Toftum so nívandi at kenna síðst í farna ári. Fyrst okkara háttvirda leiðara, Birgir Nó

Tað var keðiligt at hoyra hesi boðini, at tú mín elskaði abbi also ikki er ímillum okkum meira. Men lívið, tað sleppa vit tíbetur ikki at bestemma yvir. Alt virkar nú so tómt fyri okkum, sum sita efti

xMong vóru minnini sum leitaðu fram í hugan, nú tá eg frætti, at frændi mín Joen Pauli Hammer var fluttur heim til Harran. Pauli var elstur av níggju systkinum, og byrjaði sum siður var í stórum famil

Nú er tíð liðin síðan Jógvan abbi og Olg-omma løgdu árarnar inn. Eg minnist so væl, tá ið eg og Jógvan fyri meira enn tíggju árum síðan komu saman. Vit vóru ung og torført var hjá nógvum at skilja, at

Tú okkara stjørna var í sjeyti ár, Bleiktraði gleði og gleim í okkara heim. Í fimmtiátta ár tú eins og ein gongustjørna var um mann, børn og ommubørn. Hevði arbeiðslív og trygga tilveru. Tú vart stutt

Sólin, ljósið og tann grøni liturin bera boð um, at summarið er komið. Gleðin er stór, tí okkara pisur eru floygdar, tilreiðar at flúgva út í tann heim, sum vit á Handilsskúlanum hava fyrireikað tær t

Vit komu at kennast sum smádreingir norðuri við Gjógv, og hóast tað vóru 2 ár og 1 mánið ímillum okkum, vóru vit nógv saman, kanska einamest av tí, at vit høvdu gittaran og sangin sum felags áhuga, og

Enn standa orðini »Jens Pauli er farin« sum ein dreymur fyri okkum og óivað gongur long tíð, áðrenn vit veruliga rakna við og mugu ásanna, at so er. Jens Pauli var eitt ótrúligt menniskja. At hann var