Góði Tróndur Tað var okkum øllum ein syrgin dagur, tá ið boðini komu, um at tú ikki longur skuldi vera ímillum okkum. At tú so brádliga skuldi fara, tykist so órímiligt og óveruligt, tá ið tú átti at

Sum lítil var eg altíð saman við tær og abba og tit vóru altíð so góð við meg. Eg elskaði at sova niðri hjá tykkum at fara oman á Høvdan at keypa fyri tykkum, tí so visti eg, at eg altíð fekk eitt oyr

Tað var lýtt og sólin skein tann dagin, Martha fór til gravar. Á veg vestur í kirkjuna hugsaði eg, at veðrið var júst sum Martha - blítt og friðarligt. Hóast vit ikki vóru skyldar, var hon sum ein omm

Meðan sólin skein á gular sóljur í tí grøna grasinum, og mýrusnípan spenti sínar veingir, fingu vit tey sorgarboð, at tú mín kæri svágur, Jacob Monrad, var slóknaður, bert eina viku eftir, at vit vitj

Stórur skari fylgdi Elisabeth til seinasta hvíldarstað hennara, og vøkru orðini hjá presti í kirkjuni fara ikki frá mær. Tað er so, at tú saknar orð í slíkum stundum. Eg fari tó at royna at siga eitt

At vera føddur hevur tíð sína, og at doyggja hevur tíð sína, lesa vit í Prædikaranum 3. kap. Harímillum er eisini eitt foldarlív, sum eisini hevur tíð sína. Henda tíð kann vera misjavnt lutað ímillum

Eg var staddur í Keypmannahavn á Hvítusunnu, tá eg frætti at staðfest var, at góði vinur mín Kári Johannesen, var raktur av herviligari sjúku, men tað vardi meg ikki tá, at eg longu 31.08. skuldi fylg

Ikki vardi tað okkum, tá Elisabeth fór í páskafrí, at hon ikki fór at koma aftur til arbeiðis. Vit vistu ikki betur, enn at hon var frísk. At hon skuldi doyggja so ung aftan á stutta sjúkrlegu, kennis

Men nú tá eg hugsi um tað, so var tá nú nógv tri fyri teg, góða. Sjálvt um eg visti, at tú fór at doyggja, so kom tað stadigvekk sum eitt sjokk, at tú var farin. Hevði ynskt, at eg var har og hevðif i

Nú hann andaðist var hann tó veikur og »ikki tann sami Karl« sum hann sjálvur tók til, tá vit prátaðu saman við døgverðaborðið, tá eg slapp at gista har úti í Purkugerði á Ólavsøku. Eftir situr Greta,