og samkyndur, sigur: “Ger tað, sum tú hevur hug til, so leingi, sum tú ikki gerst teg inn á onkran annan.” Dómarabókin sigur í síðsta ørindi: “Á teimum døgum var ongin kongur í Ísrael; hvør maður gjørdi
deyðavatn, leggur skútuna fyri íla, fær konu og børn róð út, dregur ílasteini upp og setur kós út í annan heim. Framsókn vil virka fyri einum kappingarførum skatti. Fyri at draga at okkum – heldur enn at
býin og leguna, han hevur svikið konu sína, og nú royna tey at venja seg við eitt lív uttan hvønn annan. Sonur teirra hevur fingið nýggjan vinmann, men vinarlagið teirra millum hóttir idyllin í býnum. Hevndin
longu flogferðini eydnaðist mær at lesa bæði hjartanøtrandi og skelkandi søguna um jødarnar úr enda í annan. Ivaleyst eru mong ummæli longu skrivað; men eg gjørdist so hugtikin av hesi fleiri túsund ára gomlu
bygningin lidnan, men tað kann vera eitt sindur trupult at gera ein slíkan bygning lidnan til ein annan eigara, tí tú kennir ikki tørvin hjá viðkomandi. Mortan Højgaard vísir á, at keyparar kanska kundu
sindur um samleika og mentan Vit savnast á vaglinum í Havn á ólavsøku; samsint og við tokka til hvønn annan. Vit syngja føroyskar sangir á hesum sjáldsama tátti, ið vit rópa midnáttarsangur. Hetta eitt ser
vit hava ella kenna øll hava onkran í familjuni hjá okkum sjálvum, sum er sinnisveikur á ein ella annan hátt og hetta kann í ein vissan mun raka okkum øll. Tí frøist eg nú um, at tað verður endiliga varpa
ir og vístu, at vit kunnu skava nøkur stig saman, um vit standa saman um eitt lið og bakka hvønn annan upp, sigur Oddmar á Lakjuni við nordlysid.fo. Klaksvíkingurin Jákup Mikkelsen ásannar, at fuglfirðingar
er nógv at gera við støðuna, uttan so, at landspolitikarar okkara taka um endan, og á ein ella annan hátt lóggeva, so at hetta rákið vendist. Nú støðan er sum hon er, er tað tess meira umráðandi
meira grønan vøkstur. Meira grønan vøkstur Okkum tørvar framhaldandi vøkstur, men eiga at leggja á annan bógv. Vit eiga miðvíst at stremba móti vinnum, ið brúka minni orku, serliga fossila orku. Hetta er
