heimsins stóra meldri Reiður lagnan øllum jarðarból Tó tá dagur komin er í vestur Jarðarsólin farin er í kav Himins portur opnast tá tær.

flokslærarin veit at siga, at veltan veksur ógvuliga væl. Sólin kemur tíðliga upp í Rytuvík og fer seint í kav. Veðrið hevur eisini verið frálíka gott seinna helming av summarinum. So, øll útlit er til, at her

Nú summarsólin fer í kav Og litar reytt tað djúpa hav Hon niður við djúpini fer Og bert myrkri eftir er Øll nú til songar fara Ein nýggjur dagur man læra Okkum at virðismeta Og høgt jørðina at seta Vit

Hvør dagur sum dropar í tíðurnar hav hvør løta úr ókendum kemur brátt kvøldar í vestri og sól fer í kav og deyðin at hjartanum nemur Nú hvílir tú frægi í døggvátu lág og slept hava harðballnar hendur nú

barndoms juleforberedelser er det skogsturene jeg elsker høyest. I streng vinterkulde vadende og kavende i meterhøy sne til vi finner den helt riktige julegran. Med sag og øks felles treet, og bringes hjem

stríð av teim gomlu og sjúku, oh nei, trælanípan er meira bekvem. Tey vit gippa útav, søkkja tey undir kav, har er onki hjá gomlum at fá«. Jú forrestin, orð, kanningar og lyftir hevur tað ikki trotið uppá í

byrjan. Skal ein dagur eftirmetast, má tað verða um kvøldið. Innan ein leggur seg og dagurin fer í kav. ? Ella? Ljóðmyndin hjá Torkili er so innbjóðandi og frálík, at teksturin stendur í skørpum mótljósi

sum broytt kós, tí tær Føroyar sum komu undan kavi eftir kreppuna, eru ikki tær somu sum fóru undir kav fyrra partin av nítiárunum. Hetta grundi eg á tvær orsakir. Eitt millumvaldsbil Tann fyrra er, at vit

sum áir av fjøllunum tustu og fullu í aldandi hav, so sjónir og vónir brustu og suffandi sukku í kav. Samanbera vit nú hesi bæði dømini um tvískygni, tann mentunarliga og tann politiska ambivalensin,

hugmynd hvør einstakur hevur um nútíðina og framtíðina. Hetta hóast eingin okkara veit, nær sólin fer í kav og vit ikki eru her longur. Í røðini hava samrøður verið við Onnu Petersen í Vági, Sverra Egholm í