Svensku starvsfelagarnir vóru bilsnir dagin eftir, at filmurin av mínum sjóhoppi var lagdur út á Facebook. Eg greiddi frá tilnevningini og straffinum, um eg ikki hoppaði, men tey sóu líka bilsin út.
– Tað er ein dilla, royndi eg, men uttan at fáa tey at skilja tað.
Aftaná kom eg í tankar um eina klummu í ferðablaðnum Vagabond, har klummuskrivarin heldur við, at oyggjabúgvar er nakrir løgnir sniglar. Hon tekur sum dømi íslendingar, sum eta rotnan háv, hava eitt savn við djórasnillum og Reykjavík, sum umhugsar at hava Mumindalin sum vinarbý.
Í Føroyum hevði hon sæð »Jesus« skrivað á fleiri støðum inni í tunli, vit hava høgan skatt á slikki og sodavatni, og so er tað gamla spruttlógin, sum helst ger tey flestu bilsin.
Og hvat so? siga tit kanska nú! Hetta er jú gerandiskostur í okkara lítla samfelag. Men fyri ein journalist, ið ferðast um allan heim, eru siðvenjur í oyggjasamfeløgum ein perla at skriva um.
Vit eru jú so deiliga serlig. Og so finna vit uppá býtt og festlig ting, sum at hoppa á bláman á vetrartíð.
Eg bíðaði bara eftir, at onkur fór at rópa varskó og ávara móti sjóhoppinum, tí soleiðis er tað nú einaferð við øllum, sum er frammi. Eftir eina tíð skulu spurnartekin setast, og hetta er jú ikki púra ófarligt, um blóðtrýstið er høgt, ella um hoppað verður, har tað er ov grunt.
Orsøkin til, at starvsfelagirnir ikki skilja okkara »dillu«, trúgvi eg faktiskt er, at tey ongantíð hava hoyrt til ein bólk á sama hátt, sum føroyingar gera. Vit eru ein 50-60.000 persóna stórur bólkur, har tey flestu á onkran hátt hava samband við tey flestu. Tí kunnu dillur sum sjóhoppið vaksa seg so sterkar – og stuttligar – og tí eru okkara siðvenjur rættuliga serligar eisini.
Klummuskrivarin í Vagabond byrjaði sína klummu við, at dreymurin er at eiga eina egna oyggj. Paradís verður ofta lýst sum ein oyggj við pálmum og hvítum sandi.
Pálmir ella ikki – at verða ein partur av einari oyggj, haldi eg er heilt ókey.
