Tú stendur í skugganum undir tøttum trækrúnum og hevur fingið uppgávuna at lýsa skógin í síni heild. Tú byrjar at kortleggja umhvørvið kring teg, men tað er ikki lætt. Skógurin fevnir um alla jørðina, og trøini eru støðugt í rørslu. Tey broyta skap, bronglast og fáa nýggjar greinar, sum vaksa óvæntaðar vegir. Tú varnast, at tú mást fyrst skilja røturnar, áðrenn tú kanst lýsa trøini. Tú gravar, men røturnar stinga seg ógvúliga djúpt og samskifta tvørtur um heimspartar á einum fløkjasligum máli, sum tú mást læra teg at tosa. Tú leitar fram bøkur úr øllum heimi, sum lýsa røturnar, trøini og skógin úr sínum serstaka sjónarmiði, og tú leggur myndirnar saman sum eitt putlispæl. At enda hevur tú eina káma heildarmynd við stórum vitanargloppum og karikeraðum tulkingum av sambondum, rørslum og mynstrum, sum møguliga finnast millum brikkarnar.
Áleið soleiðis kennist tað at lýsa samtíðina. Tú sært ikki skógin fyri trøunum. Og kortini havi eg roynt sum frægast at skýrt hann úr erva. Hetta havi eg gjørt í akademiskum samanhangi á Fróðskaparsetrinum, har eg fyrr í ár læt inn masterritgerð um metamodernismu í føroyskum samtíðarskaldskapi. Í løtuni bíði eg eftir svari frá Aarhus Universiteti upp á eina umsókn um at skriva ph.d. ritgerð um metamodernismu og ta antroposenu øldina í norðurlendskum samtíðarbókmentum.
Í tí sambandi havi eg gjørt eina rúgvu av kanningararbeiði, sum í løtuni bara finst í torgreiddum akademiskum skjølum, ið eingin nakrantíð fer at lesa. Tí kom hugskotið, at eg kundi tað sama skriva eina greinarøð um evnið. Hetta er tann fyrsta av trimum greinum, sum roynir at miðla akademiskt sjargon við einum rímiliga løttum tóna.
Lesið fyrstu grein í nýggja Sosialinum, sum fæst í handlunum nú.
