Við Skálafjørðin liggur Stranda bygd
og langt hon strekkir seg í síni longd,
frá Gjaranesi til Kolbeinagjógv,
ein kann gloymast býlingin við Sjógv.
Við Sjóvará eg dvølji skamma stund,
hon rennur enn í sjógv við sama skund,
sum tá ið sluppir sigldu undir land
og akker síni sleptu her við Stranda land.
Austerlitz hon uttast mangan lá,
síðan Knørrur henni skamt í frá,
tær ketur sínar strongdu mangan á,
tá landssynningur eftir fjørði lá.
Suðuroy, Havfari og Marité
tær vendu næstan altíð sama veg,
tá ódnarnætur fóru yvir land
rak onkur sluppin undir Rókaland.
Silvurbell, Columbus, Oyrasker,
tær sóust allar undir landi her,
og lítla Emma kom við somu ferð
hon mundi Lissie yvirhála her.
Hvítabjørn so svørt hon annars var
ei kanst tú gloyma hetta mikla far,
hon móti Kongshavn mundi snara sær,
tær royndu saman tá ið summar var.
Yvonna, Sæborg, Galanthea við
undir Ringunum sær søktu frið,
tá útnyrðingur østi fjørðin upp
tá lívd og le her fekk hvør slupp.
Um fjørðin mangan árabát eg sá
seg okkar? landi nærri koma tá,
við áratøkum longum róði hann,
til loksins Bjørgvin hann seg stríddi fram.
Skjótt hoyrdist hamarslagi fram við strond,
tey komu øll frá eini hegnishond,
lúnning, plankar sjálvur skifti hann,
ei hegnismann við árabát eg gloyma kann.
Svínoy, Viðoy, Norðfari og fleir?
ei síggjast undir hesum landi meir,
nú kvirra valdar fram við sjóvarstrond,
takk, Faðir, fyri alt eg tók av tíni hond.
Tá várið kom var lív við sjóvarstrond,
teir nærmast akker hivaðu við hond,
og svartur roykur steig móti himli upp,
ja, tá var lív umborð á hvørji slupp.
Tað ættarliðið væl til árs nú er,
bert nakrar sluppir kundu nevnast her,
og nógvir hvíla undir grønum flag,
sum sigldu út frá hesum bygdarlag.
Ja, Sjóvará, tú rennur stríðan enn,
men her í túni saknast nógvir menn,
og hurð er lokað, sum vit gingu um
í gamla Sjóvarhøvdahandlinum.
Við hesum minnum penn eg leggja vil,
eg nógvar aðrar sluppir minnist til,
sum her sær søktu vetrarhavn,
Coralia skal verða síðsta navn.
M. D. O.
