Frammanundan átti Jóhanna tríggjar dreingir, Regin, Eyðun og Mikkjal. Tað skerdi gleðina, at húspápin, Rudolf Joensen, ið hevði installatørvirki í bygdini, jóladag í 1949 doyði á Hospitalinum í Havn einans 38 ára gamal. Tað er ógjørligt at seta seg inn í støðuna hjá kjarnufamiljuni, ið so meint varð rakt. Jóhanna og maðurin vóru ikki klaksvíkingar, - hon var av Tvøroyri og hann sørvingur. Í so máta eingi ættarbond at lofta teimum í bakkastinum. Hjúnini vóru í bestu árum, birg og nógv umhildin í tí rúkandi vøkstri, ið var rundan um tey. Virkisføra fyritøkan hjá Rudolf Joensen var í snøggum bygningi, ið lá væl fyri niðri við sjóvarmálan á Biskupsstøð. Familjan búði í erva. Smeitin kann eingin seta seg inn í.
Jóhanna man hava verið sterk og hyggin sum nakar, tí virkið helt fram við dúgligum starvsfólkum á tí tekniska økinum, og sjálv stýrdi Jóhanna tí fíggjarliga við hepnari hond heilt inn í sjeyti árini. Hon var drívmegin og tók ábyrgd sum einsamallur forsyrgjari við fýra børnum.
Klaksvík var í støðugum vøkstri, og trivna og framgongd komst ikki uttanum. Jóhanna hevði í veghæddini eisini handil við allari hugsandi og eftirspurdari elvøru, lampum og bæriligum ljósakrúnum.
Nýtið vit og skil,
læt fakmenninar koma til,
um galið er við ljós og hita,
so latið 5066 tað vita.
Hesa lýsingina minnast vit frá árliga Rukkulakkanum, ið var eitt norðoyastevnuteiti.
Útróðrarflotanum var nógv ferð á umframt trolfiskiskapi. Harav stóðst ríviligt virksemi á sjógvi og landi. Fólkatalið trilkaðist skjótt, og mentunar- og vinnuliga vóru munagóð frambrot.
Nýfødda gentan hjá Jóhonnu og Rudolf fær á dópsdegnum nøvnini Ruth Jóhanna eftir foreldrunum. Og nú kann hon halda sín 75. føðingardag í Danmark, har Ruth leingi hevur búð.
Í barnaárunum var Biskupsstøðbýlingurin skjótur at fara um. Bara Biskupsstøðbrekkan skilti okkum.
Áðrenn skúlaaldur høvdu vit felagsskap við neytini í fjósinum, kalkunirnar og allan fenaðin hjá Hans bónda og malaríið niðri í fjøruni. Allastaðni uddi við børnum. Heimari búði Katrin hjá Sámal, ið var nakað eldri enn vit. Hon hevði gott tak á okkum, tá vit vóru í ov so bráðar niðri í fjøruni.
Vit byrjaðu í sama 1. flokki, og mynduga Betti Højgaard var flokslærari øll barnaskúlaárini. Tá vóru søtliga upp í 30 børn í hvørjum flokki – a, b, c og d. Skúlin kundi als ikki hýsa øllum – kommunan fekk ikki fylgt við títta barnatalinum. Vit ferðaðust tí millum Gamla Skúla, Tekniska Skúla og KFUM & K. Tað gekk eisini. Hetta vóru treytirnar okkara fyrstu 3 - 4 skúlaár. Veit ikki, um nakrar eftirmetingar eru gjørdar um trivnaðin tá, men mær tykir, at vit høvdu tað fínt. Tað prógvar trúfestið, ið hevur verið millum allan tann stóra árgangin, sum fór í skúla fyrstu ferð í aug. 1957.
Tað lá væl fyri hjá Ruth í skúlanum. Hon var sera gløgg. Hetta var tíðin, tá skúlin legði dent á at duga nógv uttanat. Katkismus, bíbilsøgu, sálmar, sangir, kvæði, kongarøðina og danskar býir lærdi hon raðið eftir lítlari løtu. Haldi eisini, at vit kappaðust eitt sindur um, hvør skjótast dugdi kvæða- ella sálmaørindið. Í skúlanum nappaðu vit av okkara heimabundnu, fagurlittu troyggjum og løgdu “nappið” vandaliga millum bløðini í lesibókini. Og so vóru tað fellibøkurnar við glansbíløtum úti í skúlagarðinum, ið var heilt vanligt millum genturnar, meðan dreingirnir leikaðu í og troðkaðust í fríkorterinum. Og vit hildu okkum til so gott sum alt. Tá jólamaðurin fekk liðagikt, ja, so vórðu vit bidnar at spæla við. Hetta var jólaleikur í skúlanum í 1961.
Kanska tí, at vit lærdu skjótt uttanat. Var barnafilmur í Atlantis bio sunnudag seinnapart, ja, so sótu vit har. Ikki tí, vit gingu eisini í sunnudagsskúla og kirkju og gingu trúliga til jólatræ bæði í Emmaus og KFUM & K. Keddu okkum ongantíð. Mánadag kl 17 gekk leiðin í bindiskúla á Vágsheygnum. Í øllum veðri, um kavin rakk okkum til kníggja ella hvirlurnar gingu hvassar á okkum, so møttu vit í Emmaus. Har lærdu vit allarhelst at binda “ordiliga”. Minni, ið vit mangan taka fram, um hvussu skipað tað var við øllum gentuóvitunum, ið komu úr øllum herðashornum í bygdini. Eldri, blídligar konur tóku eygu upp, sum vit mistu, tolnar, og vit tagdu og bundu frið ta løtuna.
Hjá elektrikaranum var klaver í stovuni og eisini hjá okkum. Vit klimpraðu nógv og sungu, tá eitt høvi var, og okkurt dugdu vit at spæla í felag. Tá Richard Dans hevði dansiskúla fyri børn í Atlantis bio, vórðu vit tilmeldaðar, og seinasta dansikvøld dansaðu vit í hvítum, stívaðum struttskjúrtum og dreingirnir í hvítari skjúrtu og feitasta bryllkremi.
Frida Petersen hevði gentukór, og har vóru vit sjálvandi eisini. Vit vandu við orglið í nýggju og prýðiligu Christianskirkjuni. Seinni tók Sámal Júst Dahl yvir syngjandi genturnar. Eitt tað seinasta minni, eg havi, er, at vit sungu til midnáttarsamkomu á norðoyastevnu “Guten Abend, gut Nacht” fleirraddað í náttarkvirruni. Kanska tað var í 1964.
##med2##
Bygdin var í okkara uppvøkstri, sum Bernhard Brim tekur til, í nørandi gróðri. Øgilig ferð og frambrot og ein uppliving av teimum heilt stóru, tá ein nýmótans klædnabúð læt upp í grannalagnum hjá okkum. Har sóu vit danska skemtaran Osvald Helmuth í onkrum flottum tweedjakka geva klaksvíksbørnum autograf við mynd av sær sum “Jeppe på bjerget”. Eisini sást Fríðrikur kongur har í túninum fara inn í Klædnabúðina við kongaligum fylgi. Og vit fingu ta prýðiligu Pride við hentleikum, ið ikki kendu sín líka samanborið við bláu rullubukkuna Britons Pride. Línubátar komu flaggskrýddir inn um Klakkin, ein fyri og annar eftir. Nýggj kirkja vígd, skúli, nýtt apotek, posthús, tunnlar norðurum fjøll, flakavirki, ítróttarhøll osfr.
Eftir barnaskúlan tóku tey trý realskúlaárini við. Tá tað var frá hondini í 1967, fóru vit eina ógloymandi skúlaferð við flokkinum til Íslands. Ein ferð, vit mangan umrøða. Í viðføri høvdu vit føroysku klæðini og dansaðu so lystiliga Regin smið, ið ivaleyst var eitt krav í føroyskum til endaprógv í realskúlanum Vit gloyma ikki vitjanina í grannatjóðini fyri vestan nakrantíð. Samanhaldið stendur við hjá okkum, ið eftir eru.
So kom ein tíðarvend. Samanhaldið í flokkinum viknaði natúrliga. Vit fóru í læru úti og heima. Okkum báðum untust nøkur fá ár í høvuðsstaðnum. Tú fórt so burtur men kom heimaftur og tók læraraprógv á Føroya Læraraskúla í 1980. Eg hevði tá verið lærari í nøkur ár. Tú undirvísti sum lærari í Danmark í góð 30 ár og ert nú búsitandi í Sakskøbing. Tú gekk høgt upp í skúlayrkið og ikki minst upp í tað fakfelagsliga.
Tær dámdi illa danska skúlareformin í 2014, men læt standa til, tí tú tá ætlaði tær at gevast. Nú eru vit báðar komnar so mikið langt ávegis á lívsleiðini, at vit njóta samskiftið regluliga á netinum og síggjast hvørja ferð, tú ert heima og mangan saman við øðrum frá barnaskúlanum. Heima ert tú nakrar ferðir um árið.
Tað hevur verið ein frægd at fylgt við, hvussu vandaliga tú hevur sett í stand húsini í Sørvági, ið hava verið í familjuni so langt, tú minnist. Tú hevur tað ikki frá fremmandum at skipa fyri. Her hevur tú havt seiggið, sum bulurin í familjuni, Jóhanna hjá elektrikaranum. Stundandi móti teimum sjeyti fírdi tú ikki fyri at fara í holt við projektið. Hóast tað sá møtimikið út við hvørt, so beindi tú allar forðingar av vegnum og hevur nú títt egna at koma til har vesturi. Og har eru skyldfólk sjálvandi. Men tað í Sørvágii tekur einki frá heimstaðnum. Vit hava gingið nógv “memory lane” aftur seinastu árini - í fjøruni, brekkunum, skúlanum og ikki at gloyma úti í Grøv. “So øvugt alt”, plagar tú at taka til, “sakni at sigla inn eftir vágni, men Borðoyarvík er eisini ein opinbering”.
Veit, at tú ert morgunfólk og hvønn morgun lurtar í útvarpinum niðri á Lollandi. Fylgir við morgunlestri og syngur við sálmasanginum við ongari sálmabók. Teir vanligu sálmarnar dugir man bara. Barnalærdómur, sigur hon.
Hjartaliga til lukku, góða Ruth. Tá eg seinast fylti runt, endar tú heilsuna við: frá Ruth hjá eletrikaranum – klaksvíkingur forever. Eg veit, at tað ikki er nakað, tú bara sleingir út men veruliga meinar. Og tað so ruddiliga.
Vit síggjast sjálvandi skjótt.
Polly
