sniðgeving, fotoframsýning, Anna Linned framførsla og sum rosinan í pylsuendanum fara teir í Pipar&Salt á pallin.

part á hvørjum árið at meta um støðuna í stovnunum. Sum er, verður umhvørvið, t.e. gróður , hiti, salt og rák ikki nýtt í stovnsmetingunum, tí enn eru dáta savnaði í ov fá ár til at hetta ber til. Men

vídd, tí av størsta týdningi var ikki tú sjálv og tingini rundanum teg, men tey menniskjuni, sum vóru salt og ljós í tínum lívi. Og tá fær lívið hædd, tí har fært tú teg at spyrja eftir Guði... Uttan at taka

vóru eisini mong krígsmál: skip, havn, sleipi­støð, ísvirki, hermanna­tilhald, telegrafstøð, kol- salt- og olju­goymslur. Tað vóru hundraðtals týsk flogfør yvir bygdini, og tað vórðu 30 bumbur sleptar [...] sær skjól í einum víðum kloakkrøri undir vegn­um, og hetta bjargaði honum. Teir raktu bæði kol- og salt­goymsluna. Tað er merkiligt at siga tað, men hetta var veruliga ein merkisverd sjón. Tá stóðu vit

bjargingina! En Sang Melodi: Nu tak for alt Nu Sorgen trykker mit unge Bryst, Og Kinden vædes af salte Taarer, Dog Hjærtet sagte i Brystet slaar, Og Blodet flyder i Aarer. Nu Sorg er kommen til Hjemmet [...] Himlen sin Lid har sat, Til Hjælperen i det Høje. O kære Venner og sørger ej, Hold op at fælde de salte Taarer, Thi Sorgen hjælper os intet nej. Den vil kun Hjærtet haardt saare. Hvad hjælper Sorgen, hvad

tær nakrar sildir,« sigur hann. Eg sigi, at eg kann ikki, tí eg eigi onga tunnu og einki salt. »Fá tær bara salt og tunnu og salta tær upp í tunnuna.« Eg skal rósa Tórhalli í allar mátar. Seinni kom hann

Fursund, sum var um 3.000 tons til støddar. Jógvan Martin Joensen úr Oyndarfirði var skipari. Vit tóku salt frá Saltsøluni í Havn, og har tóku vit eisini nógvar bátar inn. Dekkið var fult og eisini vóru bátar [...] bátarnir settir á sjógv og byrjað var at fáa útgerðina í land. Her var talan um proviant, kol, bensin, salt og annað. Í so mátar líktist hvørt ár øðrum. Tað var eitt ómetaligt sleip at fáa alt saltið uppá land

lastin skeytst. So tað var ringur hýrur umborð. Tað var ikki so nógvur fiskur í lastini, men nógv salt var eftir, og var tað farið í annað borðið. Vit fóru so nakrir aftur í lastina at lempa. Tá vit komu

Gullak Matras. Kona hansara, Karolina, var lærari í Fugloy. Handlarnir keyptu fisk, sum varð flaktur og salt­aður. Í handlinum hjá Søren Pram var ikki neyðugt at biðja fólk til arbeiðis. Tey vóru nógv fólk í

mest sum øll takast við úr Føroyum. Skipið var tí fult av olju, eisini í tunnum á dekkinum, umframt salt og onnur útgerð. Í Grønlandi var partur av saltinum og oljuni lagt uppá land, so tað kundi vera meira