hjarta mítt grætur; tí hvørt kvøld kemur longsul á meg. :,: Skjótt tey ljósini tendra harheimi, - ljós, sum minnini vekja í mær - og til teirra í dreymum eg sveimi, sum mær eru so innarlig kær. :,: Hvíl
hvussu tað kennist, tá deyðin tekur tað besta ein eigur. Tá tú var farin kom ein friður í rúmið; eitt ljós bleiv tendrað við tína lið. Tú hevði øll tíni børn, svigarbørn, ommubørn og beiggja rundan um teg
Tað vóru tungir dagar, tá mamma varð tikin frá okkum, bert 63 ára gomul. Eitt ljós var slóknað, ein eingil var fluttur heim til Harran. Tað er ongin og onki, sum kann erstatta mammu. Mamma var bert 17
komin út er bert Sosialurin til í dag, men hann byrjaði nærum 50 ár seinni. Dimmalætting sá dagsins ljós í 1877, og tað var V.U. Hammershaimb, sum kom við uppskotinum um hetta ódeyðiliga navnið. Høvuðsstuðlarnir
vildi hon geva víðari til okkum børnini. Hon setti ikki ljós sítt undir skeppumálið, men gjørdi sum tað stendur í fjallaprædikuni: ”Latið soleiðis ljós tykkara lýsa menniskjum”. Sjálvt nú hon var blivin gomul
orðum takka vit fyri tað, okkum untist at hava saman við Sørini, og lýsa frið yvir hansara minni. Har ljós brenna fá undir lágari lon, sæst gjølla, tá eitt av teim sloknar – (J.H.O. Djurhuus) Starvsfelagarnir
kedd, so kanst tú ætla, at vit grótu nógv tár. Vit fóru inn í skúlastovuna og har tendraðu vit eitt ljós, sum stóð á tínum borði. Vit skrivaðu tær brøv og teknaðu myndir til tín at hava við í kistuna. Og
Eg má byrja við orðunum, sum pápi tín yrkti: Frá fyrstu stund, tú ljósið sá, tú birti ljós í lon; í eygum tínum lýsti tá ein Himmalglæma von. Mín elskaði sonur! Eg helt, at hjarta mítt steðgaði, tá eg
hann hevði lagt til rættist og sang. Tað, sum eg minnist allarbest við Jóhan er, at hann var eitt ljós allastaðni, hann var. Hann hevði eisini eini ótrúlig evni at síggja tað komiska í tí heila, og tær
hjá prestinum Martin Restorff Jacobsen, hann segði tað, sum nógv hugsaðu. Jonny spreiddi gleði og ljós, har hon var millum hesi fólk, sum vóru illa fyri vegna egna sjúku ella sjúku hjá næstringum. Tað
