sosiala samverðu við brúkaran, og tað er ein trupulleikið, so ella so. Spurningurin er, hvør skal loysa hann? Tað tykist mær, at vit sum avvarandi halda okkum hava rætt til at krevja, fyrst eitt búpláss til
seinasta. Og tað stuttliga er, at tú og Wille fingu tað at virka. Tit trivust saman, og hvør sær. Hann til sjós, og tú í Havn. Og so møttust tit í Klaksvík. Seinastu árini saman við tær hava lært meg,
fíggjarliga liviligt hjá tí einstaka. Um hin einstaki hevur nóg nógv eftir, eftir skatt, til at hann/hon kann seta eitt sindur til viks hvønn mánað, so gerist tað fíggjarliga liviligt og tiltalandi
sendast víðari til annan part at rinda, heldur ikki ein tilfeingisrentuskattur á reiðaríini, og tí rakar hann heldur ikki manningarnar á skipunum. Løntakararnir Eitt annað hjartamál hjá mær er arbeiðsmarknaðurin
heilt klokkugreitt, at nú mugu tey læra seg at virða og halda sínar skyldir í sáttmálanum ella má hann setast úr gildi! Vit kunnu snøgt sagt ikki loyva okkum at lata standa til longur og hoyra upp á allar
mótgongd og sorg hevur Ingrid ikki verið spard fyri. Hon misti beiggja sín, bert 32 ára gamlan, tá ið hann datt oman eftir at vera farin í hagan at skjóta harur. Hon gjørdist einkja longu sum 56 ára gomul
tæna sínari søk. Dømi var um ein eldir og óhjálpnan persón, sum var fluttur millum 4 kommunur, tí hann tilfeldivís ikki búði í røttu kommununi, sum landsstýriskvinnan málbar seg. Ongin ynskir okkara eldru
okkurt er trupult, sigur Poul Michelsen og leggur afturat: - Slíkar trupulleikar má man bara loysa. Hann er tó ivaleysur í, at Fólkatingið fer at góðkenna broytingina, um tað kemur so vítt. - Tey vilja jú
nakað við, sigur Kaj Leo Holm Johannesen. Hóast løgmaður enn ikki vil binda seg til nakað, so gevur hann tó greitt til kennar, at talan neyvan verður um at gera nakað afturvirkandi. Sambært einum yvirliti
í 1925, standa orðini úr Jóhannesarevangeliinum rist: “Størri kærleika hevur eingin enn tann, at hann letur lív sítt fyri vinir sínar.” Minningardagur teirra sjólátnu er til minnis um teir, sum aloftast
