dagførd, tí alt hetta økið er í stórari broyting. Hetta er ikki minst galdandi fyri tey evni, hann kallar “forevni”. Tað eru tey evni, sum skulu til fyri at framleiða rúsevni. - Tann støða, vit eru í nú

hetta er jú ikki fyrsta ferðin? Men Rósa Samuelsen úr Sambandsflokkinum er farin á somu gøtu. Hon kallar tað rationaliseringar. Hon sigur, (Portalurin 9.4.09) at tá allir kassar eru eftirhugdir »er ætlanin

gongur til Pólands, har hann skal vera við í eini felags gongu. Men hví kom hann til Føroya? - Guð kallar meg har, hann vil hava meg at fara. Fyri at siga tað sum tað er, so visti eg ikki at nakað æt "Faroe

gongur til Pólands, har hann skal vera við í eini felags gongu. Men hví kom hann til Føroya? - Guð kallar meg har, hann vil hava meg at fara. Fyri at siga tað sum tað er, so visti eg ikki at nakað æt "Faroe

Verjurøðan hjá Høgna Hoydal Lat meg taka tað síðsta fyrst. Tað er møguliga rætt, tá Høgni Hoydal kallar semjuna, sum gjørd er um hesar bygnaðarbroytingar, fyri søguliga. Men eg fari tó at loyva mær at

Janus Kamban, sum heldur, at í grundini hevur tað gingið so nøkulunda hjá sær. - Men, tað sum ein kallar forstáilsi, tað var jú ongantíð serliga stórt, sigur Janus og nevnir, at fyrst í øldini vóru ætlanir

útfordraðar til fulnar. Nú vit snakka um dygd, so fann eg eitt dømi sum, við hjálp frá tí sum Øvundur kallar »góðskumetara« (orðið luktar av fiski), ongantíð skuldi komið fyri í nøkrum skaldskapi. Dømið er

hann, sigur Hans Johannes á Brúgv, sum tí ikki heldur, at tað er rætt, sum Bjarti Mohr sigur. Hann kallar sølumátan hjá reiðaríunum fyri auktiónsprinsippi og grundgevur tað við, at teir vilja hav sum mest

fast klokkan sum áður brast, alskæran ljóm hon sló út yvir vatn og skóg. Mín klokka, klokkan tín, kallar oss heim til sín. Halldór Laxness

menneskes udvikling er nærmest omvendt”. Hann skrivar eina aðra staðni hugtak um tíðina, sum Shakespeare kallar ”tann gamli dómarin sum dømir alt og øll”, og Beckett sigur ”at tíðin er eitt frelsandi og dømandi