"Og Guð leit at øllum, sum hann hevði gjørt, og sí, tað var sera gott". 1. Mósebók. 1, 31. Gjøgnum alla skapanarsøguna hoyra vit hendan tankan. Eftir at hvør nýggjur lutur er skapaður, sá Guð, at alt

heiminum. Nú taka ivaleyst øll hesi tíðindi sum skemt. Men eingin ivi um, at hugsanin um hin ónda Gud býr í mongum mannasinni. Enski heimsspekingurin John Stuart Mill segði einaferð: “Annaðhvørt er Guð

sum tað ytra rúmið. At enda kom hann inn fyri Guds trónu í triðja himmalinum. Hvat høvdu vit ikki gjørt í bøn, fyri at enda í triðja himmalinum, har Guds tróna er? Vit kunnu bert ikki koma hagar, uttan [...] at Jesus, sonur Guds, heldur seg til sín Faðir, kann hann taka alt tað burtur, sum kann forða okkum vegin. Tað er tí at vit, tá vit biðja í Jesu navni, hava beinleiðis atgongd til Gud og uttan treytir

øllum truplum umstøðum í lívinum – Gud er ikki ímóti okkum. Hann er fyri okkum!! 5) Gleð teg yvir hetta: Bønir Heilaga Andans fyri okkum eru altíð eftir vilja Guds – og Gud sigur altíð “ja” til bønir, sum [...] er; tí eftir vilja Guds biður Hann fyri hinum heiløgu” (Róm. 8:26-27). Her eru fimm undurfullir sannleikar, sum vit kunnu gleðast yvir frá hesum versunum: 1) Gleð teg yvir hetta: Gud krevur ikki at vit [...] øllum smálutum í lívinum – og tað er í ordan at vit ikki kenna vilja Guds í øllum. Hann leiðir okkum kortini! 2) Gleð teg yvir hetta: Gud stendur ikki klárur at straffa okkum og skelda okkum út, tá vit óttast

um. Konan og eg tóku hann við okkum til hús. Har hann fekk at eta og eisini andaliga føði úr orði Guds og vit fóru í forbøn fyri honum, og varð hjá okkum ta náttina. Dagin eftir fór eg við honum á við [...] TAKK!” Hevur tú ikki onkuntíð í onkrari trongari lívsstund, í loyndum biðið eina bøn til hin livandi Gud? Tú fekst svar. Tú vart hjálptur úr trongdini. Ein svíkjandi rødd úr myrkursins skýmaskotum teskaði

tilbiðja og æra vit hann! Vit geva honum tann heiður, ið tilkemur skapara og Gudi okkara. Men hesin sami Gud sær eisini djúpari enn nakað menniskja! Einki – hvørki í himli ella á jørð – kann fjala seg fyri eyga

tilbiðja og æra vit hann! Vit geva honum tann heiður, ið tilkemur skapara og Gudi okkara. Men hesin sami Gud sær eisini djúpari enn nakað menniskja! Einki – hvørki í himli ella á jørð – kann fjala seg fyri eyga

Eftir John S. Myllhamar, Sandavágur Óttin fyri at missa ta frelsu, ið Jesus hevur vunnið, er eitt gott tekin um, at hin sanna náðin býr í hjarta menniskjunnar. Hóast tað kann tykjast sum veikleiki í t

at eingin glatast, tí Gud ikki vil bjarga. Tí Guds ráð er greitt og loysnin er Jesus! Og tann loysnin er fullgóð! Støða okkara til Jesus er avgerandi spurningurin. Ger ikki Guds ráð við tær til einkis [...] øllum á seg, gjørdi tann tríeindi Gud samfelagið okkara millum møguligt aftur. Við trúgv á Jesus og hansara fullgjørdu frelsu eru vit aftur sameind við skapara okkara. Guds ráð er enn í dag, at eg og tú og [...] okkum fyri einki, og støðugt halda okkum til hansara. Men Gud noyðir ongan at hava samfelag við seg, tí kunnu vit vraka Jesus. Men harvið gera vit Guds ráð við okkum sjálvum til einkis. Tað var syndarliga støðan

eintak til mín sjálvs”. Og Ortberg sigur: - Henda dagin gjørdist Gud mín eitt sindur størri! Hvørja ferð tú tekur eitt fet í trúgv, verður tín Gud eitt sindur størri og tú skilir sannleikan í orðunum hjá Paulusi: [...] Í bókini “At liva Guds lív” skrivar John Ortberg: “Saman við einum vini skuldi eg dvølja tvær vikur við bøn í Etiopien, um somu tíð sum marxistarnir høvdu valdið í landinum. Undirgrundarkirkjurnar bóðu [...] fongslaðir, í roynd og veru so nógv, at teir kalla fongslið fyri “Universitetið”. Tað er nevniliga hagar, Gud sendir teir leiðararnar sum hann veruliga ynskir at vaksa í tænastuni. (Eins og Jósef í Bíbliuni vórðu