skaldskapin í sínum grafiska arbeiði. Orðini og setningarnir eru við til at byggja myndina upp, meðan pensilin og litirnir eru við til at byggja yrkingarnar upp. Tá ið eg í áðni nevndi, at arbeiði hansara er

hevur Eyðun eini sjáldsom evni at flúgva undir radaranum. Onki hóvasták, innsnúgvin sum fáur, men tá pensilin hevur verið í málingablikkinum kemur eksplosiónin – har og bara har er hann útsnúgvin. Møtti hann

Mergjað, litføroysk framsýning Tað ófatiliga einkla í strokinum, sum kann rúma so nógvari orku, at pensilin er uppslitin, áðrenn samankomingarnar hava funnið seg til sættis á løriftinum. Litirnir ? tað gráa

afturat. Vitanin er neyðug hjá honum fyri yvirhøvur at kunna skapa – fyri at fata glasið, málingina, pensilin, og tað er neyðugt at fata listina, náttúruna, alheimin. Men hon er týdningarleys, tí tað at skapa

teimum, tey læra at lesa og eitt nú barna deyðin er minkaður niður í einki. Tey hava nú atgongd til pensilin, sigur hon. Meðan Halldís var á Papua Ný Guinea nýtti hon eisini høvi at vitja føroyskar trúboðarar

ógvusligt út, og saman við nakað av stressi hevur hetta nokk órógva kroppin. Men við eitt sindur pensilin og hvíld annars, skuldi hetta nokk lagað seg, sigur Jón Bjarnason.

báðir brúka sterkar litir og stutt strok merkir ikki, at teir líkjast, tí temperamentið, sum førir pensilin, er týðiliga sera ymiskt. Van Gogh málaði lættar og skjótar málingar, meðan teir hjá Vegghamar eru

Mahatma Gandhi, hasin hyklarin! Í 1942 gjørdist kon­an, Kasturba, álvarsliga sjúk. Hóast modernað pensil­in var til taks, sýtti Gandhi “síni elskaðu” neyðugt anti­biotika við tí fylgju, at hon doyði skjótt

sítt egna lív – mongum at gleði. Eg eri oftani kom innar í hetta fjálga heim, har maðurin hevur pensilin sum sítt listaamboð, og har konan hevur stokkarnar sum sítt listaamboð. Tað eru komin mong litrík

hava fingið fastatøkur í lungunum. - Eg taki fjúrtan tablettir áðrenn hvørja máltíð eg eti, eg taki pensilin hvønn dag, eg brúki masku um morgunin og kvøldið og anda eisini gjøgnum ein forstøvaða tríggjar