Tað er ikki ov mikið sagt at tað skelkaði Føroyingafelagið í Reykjavík og føroyavinir í Íslandi tá boðini komu um at Gunnar ikki longur var millum okkara. Gunnar hevur undanfarin ár sitið í einari væl
siga honum eitt síðsta farvæl hesumegin grøvina, havi eg so mangan ætlað mær at skriva eitt lítið minningarorð um hann. Aldri er tað tó blivið til meir enn eina kladdu við nøkrum lýsingarorðum, sum bert áttu
Tað besta honum dámdi, var at hava nógv fólk rundan um seg. Og inni hjá Ketty og Gunnarba var man altíð vælkomin. Har hevur man mangan sitið gott. At fortelja søgur var eingin sum hann. Man fór altíð
Stødd uttanlanda saman við allari mínari familju, fingu vit feigdarboð heimanífrá, sum skelkaði okkum øll. Svágur mín, mín góði vinur, sum eg hevði kent alt livið, var bráðliga deyður. Vit skiltu hett
Dagurin 24. august 1965 mundi vera tann lukkuligasti dagurin nakrantíð hjá fastir og Eigil, og ivaleyst eisini úti í Bø, hvar barnatalið ikki var stórt meir enn Tormann og Marner. Tá kom prinsessan, i
Hevði ikki vant meg við, at mamma ikki var ímillum okkum longur, eftir knapt 94 ár her á foldum. Brádliga komu deyðsboðini um Guðruna vinkonu míni bert 64 ára gomul. Nú er so Jónsvein eisini farin fá
Teimum untist at vera gift í 52 1/2 ár og megnaðu at geva okkum eitt trygt og gott heim. Mamma tað er svárt hjá tær at hava mist kæra mann tín, tí tit vóru jú altíð saman. Babba eg ynski bara at vísa
Tann 11. februar, hevði Hans Andreas kunnað havt 62 ára føðingardag; men soleiðis bleiv ikki. Tíðliga í 2012 viknaði Hans Andreas nógv av lungnasjúku og longu 18 febr., varð hann tikin frá fold. Vit,
Vit komu úr Grønlandi í 2001 og búsettust í Saltangará, har komu vit skjótt at kenna Hans Anton, Gunnhild og børnini. Hans Anton var av Strondum, og sonur Jacob og Torgerd Thomsen. Hans Anton var elst
12. novembur 2005 skuldi vera ein fagnaðardagur, tí henda dag skuldu vit báðir í brúdleyp hjá eini góðari vinkonu. Vit báðir Hans Dávid og eg høvdu gjørt av, at vit skuldu fylgjast í brúdleyp. So sein
