á Sandavági. Báturin rak til havs og varð ikki funnin fyrr enn eina viku seinni. Tá var Ísakur deyður. ( Niels Nattestad: Feigdarferðin. Birting 1991) Tá hitin mátti sparast. Pápi var burtur, tá eg
foldini. Tað hevur verið hart. Eg fór til Grønlands sum 14 ára gamal, øll ráddu mær frá, eg var næstan deyður av sjóverki. Eg havi eisini upplivað tragediu, men tað er ov intimt at práta um tað, rívur bara sárini
spreinging. Beint eftir ringdi onkur til 112, og segði frá, at hann var keddur um, at Wiehe ikki var deyður. Eftir hetta fór Wiehe út í opið kríggj við ta vaksandi nýnazismuna í Svøríki. Og í einari grein
grundini er villleiðandi, tí at aðrir høvundar í NT søgdu, at himmalsferðin hendi páskadag? Ok, so ein deyður maður var millum fólk í fjøruti dagar, og bert “ein” kristin kelda, sum er millum yngstu ritini í
Nietzsche skrivaði í triðju bók í Die fröhliche Wissenschaft í fyrsta brotinum í 1882, at hóast Guð var deyður, so fóru tað at finnast holur við hansara skugga í nøkur áratúsund. Hví tað? Jú, tí at summi ikki
bert í munnligum líki – við leikluti í Føroya søgu. Jakop Jakobsen, føddur í Tórshavn 22.02.1864, deyður í Keypmannahavn 13.08.1918, føroyskur málgranskari og norðurlendskur filologur, skrivaði Sagnir og
