vinstru, sá eg ikki bóltin, fyrrenn hann var komin inn um manngarðin hjá okkum. Har vóru fimm av okkara monnum og so tveir av teirra. Tíbetur eydnaðist tað at sláa bóltin út í hina síðuna. Í seinna førinum

trimum norðurlendskum yrkjarum at lesa upp. Tað eru Liv Lundberg úr Noregi, Pia Juul úr Danmark og okkara egni Carl Jóhan Jensen. Tey fara at lesa upp úr verkum sínum. Liv Lundberg er úr Troms. Hon gav fyrsta

hjá tær, svaraði hon og hugdi upp. Brosið var milt, eyguni djúp, og tey vóru gløgg. Orðini vóru fá okkara millum, men tey høvdu virði, virði, ið eg seint fari at gloyma. Hetta er seinastu ferð eg heilsaði

ov fá starvsfólk, og aðrar arbeiðstreytir elva til strongd. Hetta eru viðurskifti, hvør einstakur okkara hevur lítla ávirkan á, men vit kunnu læra at handfara strongdina við teim røttu amboðunum, sigur

og haðani kann okkurt gott spyrjast burturúr. Hinvegin hava vit nógv gott og ungt fólk at byggja okkara framtíð á, og tað ætla vit okkum eisini at gera, sigur Gunnar Mohr, formaður í HB við Sosialin.

bygdirnar, meta, at vit súmbolisera ymiskt, ið vit á staðnum ikki hugsa um til dagligt. Vit seta okkara álit á, at bólkurin, sum vit hava sett og sum vit meta er sera skikkaður at velja út, dugir at taka

fólk eru so líkasæl. ? At ein av fýra bilførarum verða skrivaðir til at fáa bót, sjálvt um tiltak okkara nú íhaldandi - uttan steðg, dag sum nátt, hevur staðið við í hálva aðru viku, vísir, at okkurt er

av peningi fyri. ? Eg haldi, at myndugleikarnir áttu at boðið okkum skeiðini ókeypis. Vit gera jú okkara arbeiði ókeypis, og tað er ikki so lítið, sum vit gera, sigur Kári Hammer. Hann vísir samstundis

lum og ørum útreislum í mun til okkum. Støðan í dag er eisini tann, at vit útnytta als ikki alla okkara rækukvotu, og hetta viðførir so líðandi, at vit missa hesi rættindi, sum vit søguliga gjøgnum nógv

kundi verið áhugavert at skrivað um, er bara at taka telefonina ella pennin og skriva ella ring til okkara. Minst til, at jú størri ávirkan tit fáa á innihaldið í blaðnum, jú meira áhugavert verður tað hjá