lesa, men hon las bara danskt. Alt tað føroyska var gamalt og fremmant, og tað, sum var týtt, var tungt og stirvið. Stílevni sum “Mín summarferia” og “Mín jólaferia” vaktu heldur onga skrivigleði. Millum

tað sá gott út hjá KÍ, tí teir høvdu ment seg, men nú fingu teir ein lúsing, so nú verður mótbrekkan tung. - - - Klaksvíkingar hava svarað aftur. Teir fingu hornaspark og eftir, at bólturin hevði ferðast

umtóktan millum fólk. - Hann tosar til fólk í teirra eygnahædd. Tað ger tað sama, hvussu trupult ella tungt evnið er. Um tað er sorg, sjálvmorð, Shakespeare ella Kirkegaard, so megnar hann at fortelja um tað

meðan vit hildu í hondum hennara, sovnaði hon burtur, 86 ára gomul. Svárt er at missa mammu sína, og tungt er at síggja húsini standa tóm – hetta vakra heimið, sum pápi, við sínum kønu hondum, bygdi og innrættaði

enn danskarar. At vinna føroyskum innivist í stovn­um í Føroyum, serliga í skúla og kirkju, var ein tung uppgáva. Mótstøðan var mangan stór, eisini millum føroyingar, sum hildu, at føroyskt kundi ikki gerast

smílandi og lurtaði eftir pisurøðu. Men í dag tori eg at viðganga, at aftan fyri smílið var eitt tungt sinni. Eg hevði eg tað ikki gott. Eg trúði ikki, at eg nakrantíð fór at eydnast - fáa success - sum

seinast setti felagið saman við sínum álitisfólkum sær nøkur ítøkilig hjartamál. Heilsurøktaraøkið er tungt, bæði likamliga og sálarliga, men tað er einki, sum limirnir í felagnum vilja meira enn at veita

nakrar reglur og frá hvørjum skal verða ósagt. Nú skulu tit ikki skilja tað soleiðis, at tað er nøkur tung uppgáva at skriva um Nicolinu. Okkara leiðir hava krossast nakrarferðir í lívinum, og hon er sjónlig

lætta, at vit gevast. Vit orka ikki at halda fram. Tað er so strævið og bundisligt at reka handil, og tungt at fáa tað at mæla runt, sigur Hjalmar, sum, hóast hann er útlærdur timburmaður, hevur staðið í handlinum

her kom tað mær rættiliga til góðar, at eg hevði egnt nógv sum smádrongur. Tí fall egningin mær ikki tung, og eg hevði nógvar steðgir, tí væl lá fyri. Hjá øðrum ungum monnum, sum ikki vóru vanir við at egna