Eftir svára sjúku hesi seinastu árini, doyði Ernst langafríggjadag. Ernst flutti heim til tann Harra og meistara, sum hann so trúliga hevði tænt frá ungum árum av. Ernst var ein sterkur maður bæði til

hetta hevur verið ein tung tíð, men minnini hava vit – tað kann eingin taka frá okkum. At skriva minningarorð er sera torført. Tað rennur so nógv fram í huganum á mær. Vit báðir vóru saman við fleiri skipum

Tað gjørdist so dapurt, og óveruligt í huga mínum, tá eg frætti at Frede abbi var deyður. Hann var farin til arbeiðis sum vant um morgunin, væl upplagdur sum altíð. Arbeiðið hugtók hann fult og heilt,

sunnumorgunin 13. mai, einans 35 ára gamal. Tað er við stórari sorg og sakni, eg royni at skriva nøkur minningarorð um vinmannin Signar, sum sigldi við okkum øll árini síðan Vesturtúgvan bleiv keypt til Sandavágs

Jógvan var seinastu árini áhaldandi viknaður av sjúku, men fáur mundi vænta hann at mynstra sína seinastu ferð so brádliga, tí bert annan dagin fyri andlátið hevði hann hendinga væl fyri saman við kon

til Føroyar, og sum tann ið tók stig til at stovna TB í 1892. Annars er keldan til hesa grein minningarorð, sum stóðu í Dimmalætting. Poul var føddur 24. januar 1871 og doyði 11. mars 1926. Tískil gjørdist

Tað er nú eitt ár farið aftur um bak síðan okkara elskaða mamma, omma og langomma læt eyguni aftur fyri seinastu ferð. Saknurin er líka stórur enn hjá okkum øllum. Mamma var fødd í Skopun. Hon vaks up

Tung vóru boðini úr Føroyun, um at beiggi okkara var tikin frá okkum á so ungum aldri. Vit vóru øll, foreldur og syskin, samlaði, niðri í Danmark í konfirmatión, so tað var hart, at vit ikki kundu ver

Ikki vardi tað okkum, at seinasti dagin Signy fór heim sjúk úr arbeiði, skuldi verða hennara seinasti arbeiðsdagur á Hvíldarheiminum Naina, sjálvt um vit vistu, at hon hevði verið sjúk og var byrjað a