sá veruleikin als ikki út. Alt gekk so ómetaliga skjótt og nýggja óroynda stjórnin legði alla sína orku í heilt onnur mál. Mogens Lykketoft viðgongur í teimum fáu reglunum, sum eru um kreppuna, at stjórnin
hana upp og ikki bara vera áskoðarar. Men tá krevur tað so sanniliga eisini av okkum, at vit seta orku av til at menna okkara egnu førleikar.
tí møguleikarnir at útflyta gerast betur, og fara at liggja nærri vinnuni. Harnæst fáa vit størri orku at arbeiða við hinum partinum av Menningarstovuni, sum er virkisskráseting, vinnugreiningar og tilmæli
umrødda heiðurslita, hava sína heiðursgávu uppiborna. Men J. P. Heinesen, sum áhaldandi brúkar so nógva orku til at niðurgera og útspilla meira enn helmingin av sínum landskvinnum og monnum, hevur als ikki uppiborið
løtu hava við sær, at Havnarbáturin skuldi detta longur aftur í røðini, men í síðsta enda høvdu teir orku til at halda seg á triðja plássinum. Kjølur luttók fyri fyrstu ferð í ár. Teir royndu at hanga uppií
inntøku aftur og fram millum hjúnafelagar, ikki letur seg gera í praksis uttan stóra umsitingarliga orku. Vit skulu minnast til, at vit onga sjálvuppgávu hava ongur, og má hetta tí gjaldast út úr landskassanum
havnarlagnum, har treisku áskoðararnir stóðu, var sjón fyri søgn, at teir umborð á Junkaranum høvdu størst orku og vóru í bestu venjingarstøðuni. Tað var stór kapping um plássini frá fýra og til seks. Svanur á
havnarlagnum, har treisku áskoðararnir stóðu, var sjón fyri søgn, at teir umborð á Junkaranum høvdu størst orku og vóru í bestu venjingarstøðuni. Tað var stór kapping um plássini frá fýra og til seks. Svanur á
eind við realpolitiskum boði uppá, hvussu vit kunnu menna og stjórna Føroyum í tann mun vit hava orku og royndir til tess og í tann mun tað er skilagott, er Javnaðarflokkurin. Hóast framburður hevur verið
borgarligu politikararnir, at pensionistar eins og aðrir vanligir løntakarar, ið ikki høvdu fíggjarliga orku at fara loftvegis, fingu alt ov bíligar ferðaseðlar við Smyrli. Men ístaðin fyri at royna at regulera
