Við hesum fáu orðum vil eg siga tøkk til tín, omma, fyri tann tú vart. Tú vart ikki bert ein omma fyri meg. Tú vart ein mamma, omma og mín allarbesta vinkona. Tann kærleika, ið tú gav, kann ikki greið

Góða Oda! Tað er sera tungt fyri meg, at seta meg niður og skriva nøkur orð um teg, nú tú ikki er millum okkum meira. Men tað uggar meg at vita, at tú nú er komin heim, sum tað stendur í orðinum: “Bur

Fyrst vil eg siga tær takk fyri, at tú bíðaði við at fara til Harran, til eftir vit vóru komin upp at vitja teg í heyst, tá tú vart blivin so sera sjúk. Tá vit vóru heima í summar, vart tú nakað veika

Tá harðast leikaði á visti eg hvar tú var Nú eri eg als ikki sikkur Skal eg til vinstru ella bara har? Nú veit eg als ikki Eg veit væl at tú hvílir Eg veit væl at tú smílir Eg veit at tú sær Men hvat

Tað var ræðuligt at fáa deyðsboðini av tær sunnukvøldið 21. februar. Man stendur spyrjandi, hvussu ber tað til, hví og hvat. Tú var so ung, einans 31 ára gomul. Tað er ikki í tí endanum, man væntar at

Dátt komu boðini tíðliga fríggjadagin, tá Pauli ringdi til okkara um, at Hartvig var farin henda sama dag. Júst sum vit øll hildu best standa til eftir viðgerðina í Keypmannahavn. Hann tókist hava tað

Ikki vardi tað meg sunnumorgunin 1. des, 2002, at tað skuldi vera síðsti dagurin, ið vit báðir skuldu vera saman her á fold. Fyri okkum var klokkan 10 ein sunnumorgum ikki tann besta tíðin at fara und

Sunnudagin 14.09.2008 var ein dagur sum hevur brent seg fastan í minni hjá okkum øllum. Ongantíð áður, hava so tung tíðindi verið borðin okkum. At Harrin brádliga hevði kallað teg heim er ikki til at

Eg spurdi teg tá, um tú var bangin fyri hesi álvarsomu støðu, sum lá fyri framman, men tú svaraði líka knappur sum altíð: »Bangin, bangin fyri hvørjum, je eg eri ikki bangin, men hopi at tað fer at ga

Góði Edvin. Tað kom mær dátt við fríggjamorgunin at frætta, at tú var farin um sýnina, har ikki vendist aftur, at okkara prát á kaiini fyri stuttum, har tú fortaldi mær, at tú skuldi til Danmarkar at