Minningarorð.
Í morgun bórust boðini um, at Hanus G. Johansen er deyður. Hann andaðist á miðnátt, friðaliga, er mær sagt.
Og friðaligur, fittur og vísur vart tú, frægi frændi. Mangan húsaðist tú her hjá okkum, tá tú vitjaðu Suðuroynna, og mangan vardi vitjanin í fleiri dagar, og hetta vóru góðar og minniligar løtur.
Stuttligt er at minnast aftur á, at tá børnini vóru smá, so steðgaðu tey á eina løtu, tá hesin høgi og hárfagri maðurin kom innar í gongina, men tað gekk lítil løta, so merktu tey, at her var ein fittur maður, eitt góðdýr, og brátt var samband teirra millum.
Vit báðir komu at kennast í 1987, tá vit fóru á háskúla í Kungalv í Svøríki, Nordiska Folkhøgskolan. Har vóru vit fýra, Hanus, Jógvan Andrias Joensen, Georg L. Petersen og eg. Ein góð tíð, og samband hevur alla tíðina verið meira og minni okkara millum síðani.
Hauns og Jógvan Andrias gingu á vísulinjuni, sum tá var nýggj, og eg og Georg gingu á journalistlinju.
Heimkomin aftur var tað so, at Hanus leigaði íbúð í Hoyvík, skamt frá mínum barnaheimi á Mýruni. Hanus fór undir at innspæla sína fyrstu útgávu, Gaman og álvara, har hann tulkar Poul F. Vit í tónleikabólkinum Springs stákaðust við at geva útgávu út, og fekk eg hugskotið at hava Hanus eitt sindur við. Til dømis hoyrist Hanus rópa «Hon segði» á lagnum Lotið. Har luttók Georg eystan Á eisini. Nú eru tit báðir farnir um sýn.
Síðani gingu árini. Av og á hittust vit, komu í prát, men so kundi onkutíð ganga long tíð, til vit aftur hittust. Men altíð var alt sum fyrsta dagin.
Tá eg flutti til Suðuroyar, og tú Hanus, til Hósvíkar, so var tað ikki javnan vit hittust, men altíð var samband, hóast hetta. Og tá skipað varð fyri fyrsta jóansøkufestivalinum fyrst í nítiárunum, so heitti eg á teg um at vera við, og tú játtaði fegin. Tú búði hjá okkum, og tað gjørdi tú so mangan eftir hetta.
Tað var mangan hugnaligt at fáa teg á vitjan. Tú gjørdist bara partur av familjuni dagarnar tú vart undir lonini. Tað var, sum at soleiðis átti tað bara at vera. Tú dugdi at njóta løturnar, hvørt tað var í práti við okkum, ella fólk sum kom á gátt, ella tú bara settist í sofuna at njóta frið eina løtu.
Lívsleið tín var serstøk. Fyrst í sjeytiárunum trein tú fram sum tónleikari, vísusangari. Tiltikin er framførslan á posthústrappuni í Klaksvík, har tað sigst, at løgregla til síðst kom uppí. Helst tí, at tílíkt var ikki vanligt tá. Seinni vart tú við í so mongum vási. Haldi meg vita, at tað var Steintór og teir í Frændum, ið fingu teg aftur til Føroya, tá tú eitt skifti búleikaðist í Danmark, og ikki hevði beinleiðis ætlanir um at venda heimaftur. Hvussu var, og ikki, so komst tú fyrra helming av áttatiárunum aftur til Føroya, og byrjaði tá av álvara at skriva teg inn í føroysku tónleikasøguna.
Tú vart við á útgávum hjá Frændum, men eisini á útgávum hjá eittnú Kristani Blak. Og minnilig er eisini tín luttøka á savnsútgávuni Ung um Aldamótið, har tú sang Átjan eftir Tummas N. Djurhuus, og sjálvur átti tú lagið.
Tú sang teg inn í øll føroysk hjørtu, og gjørdist brátt fólkaogn. Djúpa røddin hugtók. Tað gjørdi hon eisini, tá vit vóru í Svøríki, har eg minnist, hvussu sera hugtikin tey vóru av tær og rødd tíni.
Brátt vart tú Føroya fremsti vísusangari, troubadourur, og okkara virðiligasta umboð, tá tað galt umboðan úti í heimi, og serliga í áttatti- og nítiárunum vart tú sera ofta á tónleikaferð uttanfyri landoddarnar, umboðandi Føroyar.
Men fjakkandi, leitandi, tónleikarin var við tær alla lívsleiðina. Tá tú setti løg til norska yrkjaran Jakob Sande, og í 2006 arbeiddi við hesi tónleikaútgávuni, so skuldu tú til Noregs at framføra í hesum sambandi. Meg minnist, at eg tá spurdi teg, tá tú skuldi fara, nær tú komst heim aftur. Men tað visti tú ikki, og kanska var tað óvist, um tú kom heim aftur.
Soleiðis vart tú. Livandi tónleikarin, óbundin, og við villu víddunum framman fyri tær. Og so mátti lívið bara koma, og laga seg, so sum tað nú einaferð ger.
Tú vakti áhugan fyri yrkingunum hjá Poul F. Joensen aftur til lívs. Setti løg til so mangar av hansara yrkingum, og haldi meg vita, at sera nógv av løgunum eru ikki komin út. Men mongu løturnar í einingi nýtti tú m.a. til at læra teg nótar, og skrivaði tú løgini niður, so vónandi eru tey til skjals, og koma einaferð í ljósmála. Og tú sang teg inn í føroysku fólkasálina, og gjørdist fólkaogn – vit vildu øll eiga part av tær.
Seinnu árini fekst tú ymsar heiðurslønir, og fegnaðist tú um hesar.
Nú ert tú farin um sýn. Sjálvur sang tú so mangan vøkru yrkingina hjá Poul F, ið nevnist Saknur, ið tú setti lag til. Nú verður saknur í tær. Tínum vitjanum, mongu góðu prátini. Stillu løturnar.
Løturnar átti vit. Minnini eiga vit. Vit vita ikki nær vit hittast á síðsta sinni, tíbetur.
Hóast tú stríddist við sjúku, so komu boðini dátt við í morgun. Tað er, sum er ein ongantíð fyrireikaður, tá deyðin vitjar, hóast vit øll vita, at ongin okkara sleppur undan.
Hvíl í friði, kæri vinur. Takk fyri løturnar. Her drýpa vit øll høvur í dag. Hava lurtað eftir djúpu røddini og vakra sanginum. Minnast teg. Góðsliga menniskja, ið ikki gjørdi haltari hønu mein, men heldur við sangi og tónleki skapti gleði og ríkar løtur.
Orð eru mangan fátøk, tá á stendur. Men um nakar, so skilti tú, at ikki altíð er tørvur á at siga so nógv – stilli og nærvera, hugni og næstrakærleiki er ofta nóg mikið.
Vit, eg og míni, takka fyri mongu løturnar.
Við samkenslu við avvarðandi.
Takk fyri teg og hvíl í friði.
Dagfinn Olsen
