Í grannalagnum var Kristina tann fryntligi, savnandi og gestablíði persónurin. Mangan hava vit sitið væl og notið blíðskap í teirra snotiliga heimi, tá føðingardagar og merkisdagar vóru.
Kristina var sjúkrarøktarfrøðingur. Umframt tað yrkið, sum hon røkti til lítar, hevði hon eisini góðar gávur sum húsateknari. Hon hevur teknað fleiri hús og íbúðir. Ein tann seinasta uppgávan sum húsateknari var at tekna nýggju, stásiligu hús teirra í Heiðatúni, sum Vilhelm smíðaði einar 50 metrar heiman fyri gamla heimið í Borgartúni. Eitt valaverk.
Ófatilig er lívsins lagna. Ikki skilja vit, hví Kristinu ikki untist at sleppa at búgva í sínum nýggja heimi, men mátti leggja árarnar inn í góðum árum, bert 63 ára gomul, beint áðrenn hús teirra vóru liðug, húsini, sum hon hevði fyrireikað so væl út í minstu smálutir. Heldur ikki fata vit, hví henni ikki untist at síggja ommubarnið, sum er føtt, eftir at omman flutti yvir í aðra tilveru.
Á landssjúkrahúsinum starvaðist hon fyrst á føðideildini, har hon var við til at taka ímóti mongum lívsins undri. Seinni fór hon at arbeiða á barnadeildini. Starvsfelagar bera henni góð orð: Kristina var álítandi, hjálpsom og væl skipað, alt varð lagt væl til rættis. Kundi vera avgjørd og hevði sínar meiningar. Hon var eisini stuttlig og dugdi eisini at flenna at sær sjálvari. Dugnalig var hon á nógvum ymiskum økjum, og góð var hon við familju sína.
Onkur granni hevði uppihald á sjúklingahotellinum í Keypmannahavn nakrar dagar á sumri í fjør. Har hittu vit Kristinu og systrina, Ebbu. Hóast umstøðurnar hjá Kristinu, høvdu vit framvegis vónir um bjartari framtíð. Eitt gott ár seinni var Kristina ikki okkara millum meir. Undrandi spyrja vit, hví?
Kristina hevði umsorgan fyri øðrum, mintist væl føðingardagar og var ófør at binda okkurt plagg til nýføðingarnar, sum ikki vóru so fáir í grannalagnum.
Mállæruni hevði hon eisini áhuga fyri. Tá vit vitjaðu hana heimi á landssjúkrahúsinum í summar, fór hon at tosa um skriv á vegginum, har hon hevði gjørt vart við, at skyldskaparorð hava ir-ending í hvørfalli.
At vera úti í sólini og at ferðast dámdi henni væl. Nú er hon á øðrvísi sólgyltum strondum.
Nú nærkast jólaaftan. Hvønn einasta jólaaftan kom Kristina inn á gólvið hjá granna, sum fyllir á hesum degi. Við sær hevði hon heimagjørt marsipan og annað gott. Takk, góða Kristina! Tú kemur ikki at vitja hendan jólaaftan. Løgið. Vit sakna teg.
Góða Kristina! Takk fyri, at okkum untist at vera partur av lívsleið tíni!
Góðu Vilhelm, Ragnar, Rannvá, Rógvi, ommubørn, verbørn og Ebba!:
Harrin styrki tykkum í sorgini og sakninum!
Við sorgarkvøðu
grannar í Borgartúni
