Tíðindafólk á ferð uttanlands endurgeva ofta ónevndar hýruvognsførarar í frásøgnum sínum úr útlandinum.
Eru teir ónevndir, eru teir ikki kendir.
Oftast verður víst til hýruvognsførarar, sum koyra tíðindafólkini av flogvøllinum á gistingarhúsið.
Hví ikki? Tey, sum koyra hýruvogn, eru líka góðar og minst líka álítandi keldur sum onnur, sum verða endurgivin í miðlunum.
Serliga tí tey eru alla tíðina í veruleikanum. Tað eru frøðingar og politikarar, sum tíðindafólk annars tosa við, sjáldan ella ongantíð. Teirra heimur er ein annar enn veruleikin.
Havi sjálvur brúkt hatta við at endurgeva hýruvognsførarar.
Ikki so ofta tó.
Men dámar betur barrvørðar. Tey vita altíð nógv og siga altíð sum er.
Tá eg var í týska Hansabýnum Stralsund í gamla DDR, tosaði eg eina fitta løtu við unga barrvørðin á hotellinum.
Hann greiddi frá millum annað, at hann hevði arbeitt hálvt ár í Eysturríki. Hann arbeiddi á einum gistingarhúsi har.
Tað var ikki gott, segði hann. Týskarar eru vælkomnir í Eysturríki – sum ferðafólk. Ongar bad feelings har.
Men týskarar, sum koma til Eysturríkis at arbeiða, eru ikki væl líddir.
Týski hotellmaðurin greiddi frá, at tá hann og eysturríksi starvsfelagi hansara vóru í býnum eitt kvøldið, var eysturríkarin álopin og sligin, tí hann var saman við einum týskara.
Hetta var í einum lítlum býi gamaní, men kortini, meira enn hálvfjerðs ár eftir hertøkuna.
Nú er hann aftur í heimlandinum, ungi framasøkni maðurin, sum ætlar sær langt í hotellvinnuni. Tað eru tey bestu, sum sleppa longst, segði hann. Og eg eri ein av teimum, legði hann afturat. Og tað var ikki skemt.
Hann hevði eina fløsku standandi við onkrum sterkum úr Sveis. Fassbind stóð á fløskulepanum. Ein slíkan mátti eg hava og minnast góða (gamla ber ikki til at siga her, hann var bara 39, tá hann doyði av rúsi og arbeiði ella arbeiðsrúsi) Fassbinder, sála. Tað var ikki kelduvatn.
Og so var tað hon úr Russlandi í lítla vertshúsinum har niðri við havnina í elsta býarpartinum í Stralsund. Hetta var ein knejpe, stóð á skeltinum.
Hon var væl fyri beint fyri afturlatingartíð á midnátt. Lagið var gott innan fyri diskin, prátaði óført.
Og enn eina ferð bannaði eg innantanna, tí eg raðfesti fremmandu málini, eitt nú týskt, alt ov lítið í skúlanum. Hon dugdi millum einki og næstan einki enskt. Og eg eri ikki Føroyameistari í týskum í russiskum sniði.
Men kortini fekk eg við, haldi eg, at hon er úr St. Pætursborg, 51 ár, varð gift við týskara í onkrari bygd í Danmark. Men hann var so deyður av hjartasjúku, 61 ára gamal.
Kneipuna hevði hon keypt fyri pengarnar, sum hon fekk fyri hús síni í St. Pætursborg. Hon býr í erva, segði hon, og hon er nøgd, segði hon eisini.
Har vóru bara tveir aðrir gestir, men tað var síðst í mánaðinum, so tað var einki óvanligt, helt hon.
Annars var skeinkistaðið góður bisniss. Undirskot tríggjar mánaðir og yvirskot ein, so tað javnvigar, balance, og hon er nøgd. Og tað var ikki lygn, sást á henni.
Nú eru hetta ikki tíðindi sum so. Eg hevði eisini kunnað spurt tey bæði um Merkel og týskan politikk yvirhøvur, men mín ferð í Stralsund var ikki ein arbeiðsferð.
Kundi sjálvandi havt spurt russiska lívstykkið, um eisini hon heldur, at Putin er eitt reyvarhol, men tað gloymdi eg.
Søgnin sigur, at Nóa fór eisini at ferðast.
Men hann varð latin sigla sín egna sjógv og síðani varð hann sleptur upp á fjall.
