bygnaður ella strukturur er frá eini tíð, har avstandir og ferðamøguleikar kundu vera avgerandi fyri lív og deyð. Soleiðis er ikki longur, tí við tí framkomna undirstøðukervi, sum vit hava í dag, eru fja
lokin. Hon er, at tann, sum fær hesa útbúgving goldna av samfelagnum, eisini livir sítt produktiva lív í sama landi, sum rindar fyri hana, tí annars fær samfelagið sjálvandi ikki pengarnar aftur. Og nú
samgonguna. Tí er neyðugt hjá Fólkaflokkinum at lora eitt sindur, um samgonguni skal verða lív lagað. Tí kemur rættilig órógv í Sambandsflokkin, so kann samgongan skrædnað. Og ger hon tað
fólkaræðinum- tíverri. Úti í stóru verð síggja vit fólk, sum berjast fyri at fáa fólkaræði- og lata lív fyri at vinna sær hesi rættindi. Sjálvi eru vit heldur ikki komin til fólkaræði av ongum, men gjøgnum
tað eggjar okkum til at steðga á eina løtu og á ein stillføran hátt at minnast tey, ið lótu lív á vegunum. Samstundis sum vit minnast og virða, so fær eitt slíkt tiltak okkum at verða enn meira
hvørjum lurtast skuldi eftir á leiðini, varð dentur lagdur á, at boð skuldu aktast. Tríggir bátar við Lív á odda høvdu leiðsluna, tá siglt varð suður eftir. Streymurin var harður, og tí skuldi ansast væl eftir
landsins minstu bygdum. Bilar mugu slaka ferðina, tá teir møtast. Næmingar og lærarar til gongu vága lív, serliga í myrkri um veturin, og noyðast at leypa niðan ella oman av vegnum fyri ikki at verða yvirkoyrd
landsins minstu bygdum. Bilar mugu slaka ferðina, tá teir møtast. Næmingar og lærarar til gongu vága lív, serliga í myrkri um veturin, og noyðast at leypa niðan ella oman av vegnum fyri ikki at verða yvirkoyrd
at stuðla tí sjúka ella brekaða til at liva eitt so vanligt, sjálvstøðugt, innihaldsríkt og virkið lív sum til ber. Júst sum Leila sjálv altíð hevur roynt. Menning og endurmenning verður ein týðandi sn
nevnir nøvn, og tað kundi verið nevnd fleiri, bæði fyrrverandi og núverandi vinnulívsfólk sum løgdu lív og sál í, til gagns fyri land og fólk. Tað sum ger, at fólk missir álitið á vinnulívi er sjálvur F
