Tað vóru tung boð at fáa um, at kæri starvsfelagi okkara, Ingrið Hammer, var farin. Væl vistu vit, at Ingrið stríddist ímóti herviligari sjúku, men at tað skuldi ganga so skjótt frá tí, at Ingrið gjør

Eg fekk boðini, at nú var Tórir sløknaður. Tað tók mær so nær, tí nú kendi eg Tóra so væl. Men eg má siga, at hann var komin í ein høgan aldur og hann hevur havt sína heilsu líka til fyri hálvum ári s

5. juli er ein dagur, ið vit altíð fara at minnast. Tað var so ósigiliga hart at fáa tey tungu sorgarboðini, at tú, elskaði abbi, var so brádliga farin frá okkum. Vit væntaðu aldrin, at 27. juni, tá i

Nú heystsólin bliknar kom sorgin í garð lívskøvandi kalda hondin teg nam í ævisvøvnin svann hin seinasti neisti Meg minnist teg, lívsglaðan unglinga ágrýtin, trúfastur og treystur avhildin, knappur og

Ikki hevði eg væntað, at eg fór at skriva tær hesi orðini so skjótt. Eg sakni teg so ómetaliga nógv, men tað eri eg ikki einsamallur um. Tað veit eg, tí tú stóð jú so nógvum nær. Eg minnist einaferð a

Bygdarfólkið hevði júst hildið summardag og heilsað heystinum vælkomið við øllum tí, ið tað hevur at bjóða. Men rætt var, fløggini veitraðu fyri okkaru góðu vinkonu, Jónhild, sum alt ov ung fekk álvar

Skaldið Henrik Ibsen búði í fleiri ár í Rómverjaborg, og har skrivaði hann millum annað meistaraverkið “Brand” ið kom út í 1866. Tað var eftir eini vitjan í Petur­kirkjuni at hann byrjaði at skriva “B

Stødd uttanlanda saman við allari mínari familju, fingu vit feigdarboð heimanífrá, sum skelkaði okkum øll. Svágur mín, mín góði vinur, sum eg hevði kent alt livið, var bráðliga deyður. Vit skiltu hett

Hilmar var sonur Frantz Persson og Bertu f. Lindberg, bæði úr Trongisvági. Á ungum árum gjørdust Hilmar og bróðir hansara Måns foreldraleysir. Miðskeiðis í sekstiárunum flutti Hilmar úr barnaheiminum

Hann helt í hálvtannað ár, aftaná at hava fingið konstaterað eina blóðsjúku, ið ikki kundi bøtast. Hann fekk blóð í heilum, og vit, sum vóru honum næstir, sóu, at login lækkaði. Tá ljósið í eygunum sl