Tá borgarstjórin í Tórshavnar kommunu sigur, at kommunan bíðar eftir landsmyndugleikanum og Yvirfriðingarnevndini, so kann hetta ikki standa ósvarað. Landsmyndugleikin, sum í hesum førinum má skiljast

Sellofan Eftir: Bjørk Jakobsdóttir Týtt: Ria Tórgarð Leikstjórn: Bjørk Jakobsdóttir Leikari: Kristina S. Hansen Pallmyndin er sett júst sum vit koma innar í leikhúsið á Meiarínum. Í trongligu forhølli

Grønlandi, har meginparturin av manningini vóru føroyingar. Skipið hevði danskar yvirmenn, maskinfólk, kokk, kokkadrong og tveir dekkarar. Vit vóru út í móti 40 monnum umborð. Palli Nielsen hjá Mikkjal í Geil

gjørd­ist renn­vátt. Tað var verri hjá mær enn hjá hinum, tí eg hevði yvir­koyggju. Kokkurin, sum stóð og kokk­að­ist beint tá, fekk eisini karm. Dekshúsið varð knúst, og ein bátur sum stóð á dekkinum fekk eisini

kalva úr Havn til Hvítanesar Hans í Funningsstovu kom í 1919 niðan á Hvítanes at biðja Dánjal til kokk við C. M. Slater, vanliga kallað Slatrið. Hann skuldi fáa 100 kr eyka, kom hann við. Komnir út á bankan

var burturi var við táverandi Skálaberg í Grønlandi umleið 1990. Tá var Sigurd 72 ár. Teir manglaðu kokk. Heitt varð á Sigurd, sum játtaði. Tá kokkurin so kemur umborð, mundi manningin dottið á afturpartin

Teir fiskaðu við Mánaoyggjarnar og við Grimsoynna. Kokkurin var farin heim, og teir fingu nýggjan kokk, ið var ógvuliga dugnaligur. Hann mjølvaði fiskin, steikti og brasaði leyk til. Hetta vóru teir ikki

skundi útvegast manning, sum var tøk. Eg var so eisini við. Eingin kokkur var, so Esmar bað meg um at kokk­­ast. Eg minnist, at ein av monnunum umborð hjá okkum var Grækaris Madsen úr Kvívík, sum var kendur