tiltakið sigur, at børnini og leikumarknaðurin hava eisini møguleika fyri at vera inni í tjaldinum, um veðrið ikki verður til vildar. Av kunningarstovuni verður sagt, at higartil hava eini 30 børn teknað seg
angin við, men síðan fóru vit norður aftur. - Tað var sera hugnaligt. Nógv fólk vóru í býnum, og veðrið var gott ta løtuna, vit vóru har. Men tá tað byrjaði at regna, flýddu vit norður aftur. Sum Torbjørn
Herfryi legði Smyril seg 42 stig á veg til Suðuroyar. Veðrið var heldur vánaligt, men túrurin var góður, men brádliga kom skipið í ringan sjógv og legði seg 42 stig, tá skipið fekk rættulig brot. Alt hendi
Veðrið kundi ikki verið betur tá størsta árliga útisetatiltakið, Reggatain í Ishøj, varð hildin á 20. ári leygardagin seinasta vikuskifti. Tað er Bátafelagið Neystið sum skipar fyri Atlantic Airways Regatta
fram. Orsøkirnar, at fyrireikingarnar ikki hava gingist sum ætlað, eru fleiri ? ein er, at tað váta veðrið í fjør skerdi inntøkurnar so nógv, at trupult hevur verið at fáa gongd á í ár. Við at fara í steðg
aftur sum vant. Illveðrið helt fram inn yvir Miðevropa, og bretsku veðurmenninir søgdu í gjár, at veðrið kundi blíva uppaftur verri har. Í morgun høvdu umleið 20.000 húski í Eysturríki ongan streym, tí
hugaligari at vera føroyingur undir tí tokukleimi, sum hongur yvir okkara landi. Her meini eg við veðrið, fyri at sissa teir erkvisnu - sum vónandi eina aðru ferð ikki glaðbeintir fara í sjálvbodna andaliga
Skipini hava øll roynt vestanfyri í føroyskum sjógvi. Væl hevur verið at fingið, men síðan hann øtlaði veðrið, er minni komið burtur úr. Í síðstu viku keypti Havsbrún eisini væl av svartkjafti frá føroyskum
uttan mun til, hvar ein annars er staddur, so er ber til at ognast vakrar náttúruupplivingar, hóast veðrið ikki ber boð um tað niðri í myrka túninum Tikið verður til, at skógurin sæst ikki fyri trøum. Ofta
Heilt fitt av fólki var møtt upp, men siga fyrireikararnir, at tað væl kundu verið meira. ? Nú var veðrið so gott og Ovastevna var í Nólsoy, so tað kann vera tað, sum eisini hevur spælt inn, sigur Mark Joensen