heppið, sigur Hanus G. Johansen, ið heldur hetta vera við til at skapa eina fanatismu, har bert ein gudsfatan er møgulig. – Tað eru milliardir av fólkum í heiminum, og tey hava allar møguligar gudar. Tú
takkarsongin gloymdu teir ikki; tað, sum kom av sjónum, var ein Guds gáva, og hana mátti takkast fyri. Tá ið teir løgdu frá landi, góvu teir seg í Guds hendur, ikki bert seg sjálvan, men eisini bátin. Tíðin stendur
allarhelst er tað nóg mikið av musikki haruppi. Ímeðan liva minnini um teg víðari í mær, í takksemi til Guds, sum gav mær høvi at uppliva teg her. Napoleon Smith, bróðursonur tín
sunnudagar, tá babba læs úr Bíbliuni og vit bóðu saman. Vit lærdu týdningin av at koma í Guds hús saman við Guds børnum. Foreldur okkara lærdu okkum ígjøgnum teirra lív at kenna Jesus og hetta eru vit sera
ini hjá ísraelsfólki umskerast. Hetta var ein sáttmáli, sum Gud gjørdi við Ábraham. Vit lesa hetta í 1. Mós. 17,9-14: “Síðani segði Gud við Ábraham: "Tú skalt eisini halda sáttmála Mín, tú og avkom [...] hvat hann hevur gjørt fyri tey á Golgata, síðani vil Andi Guds gera sítt verk. “Men so mongum sum tóku ímóti Honum, gav Hann mátt at verða børn Guds - teimum, ið trúgva á navn Hansara.” [...] hevur brotið sáttmála Mín!"” Hetta er ongantíð álagt heidningum at gera, men var ein sáttmáli millum Gud og Ábraham. Tað er heldur ikki álagt kristnum heidningum at gera hetta, tvørtur ímóti, Paulus stríddist
okkara huga dvølja grundandi hjá eini rósu, ið setir knubbar, hjá einum spælandi barni, hjá einum guddómligum loyndarmáli, fáa vit hvíld og kveikjan sum úr einum dreymaleysum svøvni. Tað guddómliga [...] persónleiki, samljóð við natúrina, vinskapur, skapandi frítíð. Onkur spyr nú kanska: Hvar er tað guddómliga í øllum hesum? Svarið er eftir mínum tykki kanska treytað av, hvar tann einstaki stendur [...] øllum hesum virðum. Onkur annar, ein eksistentialistur ella agnostikari, hevði kanska sagt, at tað guddómliga, meira neyvt skilmarkað, er partur av tí, vit kunnu rópa skapandi frítíð. Meinbogar Men hvørji
hildu, at hetta var Guds vilji við mær. Hetta var tungt at bera í teirri neyð, eg var í. Tá helt eg fyri – eins og nú – at um Gud vil blaka meg í ein koyristól, er hann ikki mín Gud. – Eg veit, at teirra [...] inn á meg sjálvan at liggja har sum ein kloddi og slapp ikki av við øðina, minnist Heini. Ikki mín Gud Tó at Heini var einsamallur í bilinum, rakti vanlukkan onnur enn hann. Hann átti mammu, pápa, systkin
frá hetta illgrasið upp við rót, sigur M.C. Restorff. *** Nýggjasta ískoytið til bønirnar hjá M.C. Gud, gev mær sálarfrið til at góðtaka tað, ið eg ikki kann broyta, mót til at broyta tað, ið eg kann, og
milliónir fyri at fáa kloakviðurskiftini uppá pláss, aðrar vilja ikki siga, hvussu nógv tey skulu brúka (á Gud, tað talið má vera høgt). Aðrar stórkommunur kunnu næstan ikki bjóða sínum borgarum reint vatn, og
Harra Gud, títt dýra navn og æra Herre Gud! Dit dyre navn og ære (DDS 7) Uberørt af byens travlhed (DDS 331) Nåden er din dagligdag (DDS 522) Vær du mig nær! Nu aftnen sænker sig (DDS 541) Gud Herren
