Meðan eg pakkaði tað óvæntaða keypið av TIDENS KVINDER í taskuna, við yvirskriftunum “Det mener han i virkeligheden om din krop” og “Er du en vildkat?”, kom ein somaliari inn og skuldi hava tveir elefantar. Tvær krónur restaðu í.
“Nå, så jeg tager kun den ene elefant.”
“Nej ”segði eg, tí mítt gestablíða hjarta vaknaði alt fyri eitt. “Du kan få to kroner.”
Glaður og bilsin segði hann:
“Jeg kan se på dine øjne, at du er en god menneske.”
Bangin fyri at læra hann at kenna, svaraði eg:
“Nå, det var bare to kroner!”
Beinanvegin svaraði hann mær:
“Nej, du er en meget god menneske. Hvis jeg kende dig, jeg invitere til mad.”
Enn meira bangin fyri at hann var ein óútrokniligur somaliari við ljótum baktankum, svaraði eg:
“Nej, det skal du ikke tænke på, det var bare to kroner.”
“Nej, du er en god menneske” bleiv hann við “jeg får din telefonnummer, så jeg ringe og invitere mad.”
Bangin fyri at hann var úti upp á okkurt, fór at ganga aftan á mær ella vildi giftast, svaraði eg:
“Nej, nej, det skal du ikke tænke på, jeg, eller vi rejser på mandag og skal giftes.”
Við stórum smíli svarar hann:
“Så jeg får din nummer og sige tillykke, når I komme hjem, og invitere hele dine familie til mad!”
Fyri at sleppa av við hann, svaraði eg:
“Vi mødes nok igen, jeg bor lige her i nærheden.”
“Tak for det, du er en god menneske, og held og lykke med din brullopp.”
Hann fór við elefantunum. Eg misti innkeypsposan á vegin.
Kiwifruktirnar spjaddust á tí keypmannahavnsku gongubreytini. Kundi kanska verið hugnaligt at smakkað somaliskan mat, hitt familjuna hjá honum, men eg ræðist hann so illa, tí hann er innvandrari, júst sum eg.
